ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺍﲨﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺕ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ

ﻓﮭﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ

 

 

ﻓﺼﻞ -١ ﻣﻌﺮﻓﯽ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ

ﻓﺼﻞ -٢ ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﺧﺪا

ﻓﺼﻞ -٣ ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ

ﻓﺼﻞ -۴ رﺳﺎﻟﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ )ﺑﺨﺶ اول(

ﻓﺼﻞ -۵ رﺳﺎﻟﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ )ﺑﺨﺶ دوم(

ﻓﺼﻞ -۶ ﻗﯿﺎم، ﺻﻌﻮد و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ

ﻓﺼﻞ -٧ روحاﻟﻘﺪس

ﻓﺼﻞ -٨ ﺗﺜﻠﯿﺚ

ﻓﺼﻞ -٩ ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﺗﻌﻤﯿﺪ و رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﻣﺮدﮔﺎن

ﻓﺼﻞ ١

ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ

 

 

 

اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﺳﻨﺪي اﺳﺖ ﮐﻪ در آن اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻠﯽ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد. اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﻨﺪي اﺳﺖ در ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﮐﻪ در آن ﻣﻌﺘﻘﺪات ﻣﺴﯿﺤﯽ درج ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯿﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي ﺧﻮد را از ﮐﺪام ﻣﻨﺒﻊ اﺧﺬ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺴﯿﺎري ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ در ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس! اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺮﭼﻪ اﺳﺎﺳﺎً درﺳﺖ اﺳﺖ، اﻣﺎ دﻗﯿﻖ و ﮐﺎﻣﻞ ﻧﯿﺴﺖ. ﮐﺴﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻨﺒﻊ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺴﯿﺤﯽ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ، ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﯿﺎن ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ اﺧﺘﻼف وﺟﻮد دارد. ﺑﺮاي آﻧﮑﻪ دﯾﺪي روﺷﻨﺘﺮ از ﻣﻮﺿﻮع داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺿﺮوري اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮ ﮔﺮدﯾﻢ و ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻗﺮون اوﻟﯿﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﯾﻪاي ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ.

ﻣﻨﺒﻊ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿﻪ

ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﯾﻬﻮدﯾﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﻣﯽآوردﻧﺪ ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي ﻫﻤﺎن ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻮد اﺳﺖ. ﻟﺬا آﻧﺎن ﻋﻘﺎﯾﺪ ﯾﻬﻮدي ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽاﻓﺰودﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﻇﻬﻮر ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، اﺻﻮل ﻋﻘﺎﯾﺪ آﻧﺎن ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ و ﺗﻠﻤﻮد ﺷﻔﺎﻫﯽ )ﺗﻔﺎﺳﯿﺮ و اﺣﺎدﯾﺚ رﺑﯽﻫﺎي ﯾﻬﻮد( و ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺷﻔﺎﻫﯽ رﺳﻮﻻن ﻗﺮار داﺷﺖ. در دﻫﻪﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﻗﺮن اول وﻗﺘﯽ ﻏﯿﺮ ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﻧﯿﺰ اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ، رﻫﺒﺮان ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺻﻮل اﺳﺎﺳﯽ اﯾﻤﺎن ﯾﻬﻮدي- ﻣﺴﯿﺤﯽ را ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ دادﻧﺪ. اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ.

ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﻗﺮن اول، ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﻋﺎﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻔﻆ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻣﯽﺷﺪ، ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻮد.

ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﻧﻘﺶ ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﭼﻪ ﺑﻮد. ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﮐﺘﺎب ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ زﻋﻢداﻧﺸﻤﻨﺪان، در ﺣﻮل و ﺣﻮش ﺳﺎل 50 ﻣﯿﻼدي ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش در آﻣﺪ و ﺑﻘﯿﻪ آﻧﻬﺎ اﮐﺜﺮاً ﺗﺎ ﺳﺎل 70 ﻣﯿﻼدي ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﺪ، ﺑﻪاﺳﺘﺜﻨﺎي اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻮﺣﻨﺎ، رﺳﺎﻻت او، و ﮐﺘﺎب ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽرود در ﺣﺪود ﺳﺎﻟﻬﺎي 90 ﻣﯿﻼدي ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﯾﺮ درآﻣﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺘﺎﺑﯽ از ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ در ﻧﻘﻄﻪ ﺧﺎﺻﯽ از دﻧﯿﺎي آن روزﮔﺎر ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﺪ؛ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽدﯾﮕﺮ، در ﻗﺮن اول ﻣﯿﻼدي، ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ در ﻫﻤﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﺷﺪ. ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل، رﺳﺎﻻت ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن درﺷﻬﺮ ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺑﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﻠﯿﺴﺎي اورﺷﻠﯿﻢ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮد. رﺳﺎﻟﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﻧﯿﺰ اﺣﺘﻤﺎﻻً در ﺷﻬﺮ روم ﻧﺒﻮد.از دﯾﺪﮔﺎه ﺗﺎرﯾﺨﯽ، ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اوﻟﯿﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ”ﮐﺘﺎب“ ﺑﻨﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺳﻨﺖ رﺳﻮﻻن )ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺷﻔﺎﻫﯽاﯾﺸﺎن(، زﯾﺮا ﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﯾﮑﺠﺎ ﮔﺮدآوري ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦﺣﺎل ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ وﺟﻮد داﺷﺖ. ﺣﺎﻓﻆ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ و اﻋﺘﻘﺎدات آن ﮐﻠﯿﺴﺎي واﺣﺪ رﺳﻮﻟﯽ ﺑﻮد.واﻗﻌﯿﺖ اﻧﮑﺎرﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺮ ﮐﺘﺎبﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﻣﻘﺪم ﺑﻮده اﺳﺖ. اﮔﺮ ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ، ﯾﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺛﺒﺖ و ﺣﻔﻆ ﺷﻮد )اﻧﺠﯿﻞﻫﺎي ﻫﻤﺪﯾﺪ(، ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ درﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﺷﻮد ﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ داده ﺷﻮد.اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﺷﻔﺎﻫﯽ رﺳﻮﻻن را در ﺑﻌﻀﯽ از ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ. ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن23:11 ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »زﯾﺮا ﻣﻦ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﺎﻓﺘﻢ آﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺳﭙﺮدم«… )ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺰاره ﻧﻮ.( ﮐﻠﻤﻪ ﺳﭙﺮدم در اﯾﻨﺠﺎﺑﻪ ﻻﺗﯿﻦ tradition ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻤﺎن ﮐﻠﻤﻪاي ﮐﻪ ﻣﺎ »ﺳﻨﺖ« ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ. اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻻﺗﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ »ﺳﭙﺮدن« ﯾﺎ»ﺗﺤﻮﯾﻞ دادن« اﺳﺖ. ﭘﻮﻟﺲ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ از رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد در ﺑﺎره ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﺪ، ﻗﺒﻼً ﺷﻔﺎﻫﺎً ﺑﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ2-1:15  را در اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن »ﺳﻨﺖ «ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﯽ داده ﺑﻮد. ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎرز دﯾﮕﺮ از اﯾﻦ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »اي ﺑﺮادران، اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﻧﺠﯿﻠﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت دادم ﺑﻪ ﯾﺎدﺗﺎن آورم، ﻫﻤﺎن اﻧﺠﯿﻞ ﮐﻪﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﺪ و ﺑﺪان ﭘﺎﯾﺒﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪوﺳﯿﻠﻪ آن ﻧﺠﺎت ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﺪ، ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﮑﻪ ﮐﻼﻣﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت دادم اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎهدارﯾﺪ. در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت، ﺑﯿﻬﻮده اﯾﻤﺎن آوردهاﯾﺪ«. )ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺰاره ﻧﻮ.( ﺑﺎز در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻤﯽاﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻫﺎً اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ داده ﺑﻮد »)ﺑﺸﺎرت دادم«، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدم.(

ﻧﻤﻮﻧﻪ دﯾﮕﺮ را در رﺳﺎﻟﻪ دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﯿﮑﯿﺎن 5:2 ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »آﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪارﯾﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم اﯾﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ؟« )ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺰاره ﻧﻮ.( ﭘﻮﻟﺲ در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ در ﺑﺎره روﯾﺪادﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ و روزﻫﺎي آﺧﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. اﻣﺎ او ﻗﺒﻼً در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺣﻀﻮراً و ﺷﻔﺎﻫﺎً ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ داده ﺑﻮد.

ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ، اﮐﺜﺮ ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ داده ﺷﺪه ﺑﻮد اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺑﺨﺸﺪ. ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻗﺮن اول ﺷﻔﺎﻫﺎً از ﻧﮑﺎت ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺴﯿﺢ آﮔﺎﻫﯽ داﺷﺘﻨﺪ، زﯾﺮا ﺑﻪﻫﻨﮕﺎم اﯾﻤﺎن آوردن، رﺳﻮﻻن ﯾﺎ رﻫﺒﺮان ﮐﻠﯿﺴﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪن اﻧﺠﯿﻞﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ داده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻧﺴﻞﻫﺎي ﺑﻌﺪي، ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪان ﻋﯿﻨﯽ دﯾﮕﺮ در ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯽﺑﻮدﻧﺪ، ﺣﻔﻆ ﺷﻮد. رﺳﺎﻻت ﻧﯿﺰ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﺮاي آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﯾﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ رﺗﻖ و ﻓﺘﻖ ﺷﻮد ﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ داده ﺷﻮد. ﯾﻬﻮداي رﺳﻮل اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯽدارد: »اي ﻋﺰﯾﺰان، ﮔﺮﭼﻪ اﺷﺘﯿﺎق ﺑﺴﯿﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﺎ در ﺑﺎره ﻧﺠﺎﺗﯽ ﮐﻪ در آن ﺳﻬﯿﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ، اﻣﺎ ﻻزم دﯾﺪم ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ، ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اداﻣﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪه در راه اﯾﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎن ﺳﭙﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ«. )ﯾﻬﻮدا 3، ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺰاره ﻧﻮ.( ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﯽ ﺳﺎدهﺗﺮ، اﯾﻦ اﯾﻤﺎن )ﯾﻌﻨﯽ اﻋﺘﻘﺎدات( ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻔﺎﻫﯽ »ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎن ﺳﭙﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ «(traditio)، و ﺣﺎل ﯾﻬﻮدا آن را در »ﭼﻨﺪ ﺧﻂ« ﺑﻪ ﯾﺎد اﯾﺸﺎن ﻣﯽآورد. ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ، ﺳﻨﺖ )ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺷﻔﺎﻫﯽ( ﺑﺮ ﮐﺘﺐ ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺗﻘﺪم داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.

ﻗﺮون ﺑﻌﺪي

اﻣﺎ وﻗﺘﯽ دوره رﺳﻮﻻن ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺮن دوم ﻣﯿﻼدي ﻣﯽرﺳﯿﻢ، ﺑﻪﺗﺪرﯾﺞ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي رﺳﻮﻻن دﺳﺖ اول ﻣﺴﯿﺢ اﻫﻤﯿﺖ و ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ، زﯾﺮا آﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ دﺳﺖ رﺳﻮﻻن ﺑﻮدﻧﺪ. آﻧﻬﺎ )اﻧﺠﯿﻞﻫﺎ و ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺘﺐ ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ( ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺳﻨﺪ رﺳﻤﯽ رﺳﻮﻻن ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺷﻔﺎﻫﯽ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. از اﯾﻦ رو، وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﭘﺪران ﮐﻠﯿﺴﺎ در ﻗﺮن دوم را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﮐﺮاّت ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺘﺐ اﺷﺎره ﺷﺪه ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﯿﺎورﻧﺪ ﮐﻪ رﺳﻮﻻن ﺑﻪراﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ را دادهاﻧﺪ. در ﺳﺪه ﺳﻮم ﻣﯿﻼدي و ﺑﻌﺪ از آن، ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺐ ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ از ﺳﻮي ﭘﺪران ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﯽ ﻣﻮرد ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ، ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﯾﮑﯽ از ﻋﻠﻤﺎ، اﮔﺮ اﻣﺮوز ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ را ﻧﻤﯽداﺷﺘﯿﻢ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﭘﺪران ﮐﻠﯿﺴﺎ در ﻗﺮون دوم و ﺳﻮم ﻣﯿﻼدي، آﻧﻬﺎ را از ﺳﺮ ﻧﻮ ﺑﺎزﺳﺎزي ﮐﻨﯿﻢ.

27 ﮐﺘﺎب ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﮐﺘﺎبﻫﺎي دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺰ وﺟﻮد داﺷﺖ )ﻧﻈﯿﺮ ﻻزم ﺑﻪ ﯾﺎدآوري اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ در اﯾﻨﺠﺎ اﻧﺠﯿﻞﻫﺎي آﭘﻮﮐﺮﯾﻔﺎ- اﻧﺠﯿﻞ ﭘﻄﺮس، اﻧﺠﯿﻞ ﺗﻮﻣﺎ، و اﻧﺠﯿﻞ ﮐﻮدﮐﯽ ﻋﯿﺴﯽ( ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه از ﺳﻮي ﭘﺪران ﺳﺪهﻫﺎي دوم و ﺳﻮم ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ﺟﺰو ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽروﻧﺪ. اﯾﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮوﻫﻬﺎي ﺑﺪﻋﺖﮔﺰار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺰو ﺑﺪﻧﻪ اﺻﻠﯽ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽرﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﺎ ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﻣﯿﻼدي، ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺟﻬﺎﻧﯽ و ﻓﺮاﮔﯿﺮ ﺷﺪ.

ﺳﻨﺖ ﭘﺪران

ﺗﻨﻬﺎ رﺳﻮﻻن ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش ﮐﺘﺎب زدﻧﺪ. ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎن آﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ »ﭘﺪران ﮐﻠﯿﺴﺎ« ﻣﻌﺮوفاﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش رﺳﺎﻟﻪ و ﮐﺘﺎب ﻣﺒﺎدرت ورزﯾﺪﻧﺪ. ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﯾﺸﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﻣﺮوزه در دﺳﺘﺮس ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ را »ﺳﻨﺖ ﭘﺪران« ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ارزﺷﻤﻨﺪ از اﻋﺘﻘﺎدات، آﯾﯿﻨﻬﺎ، رﺳﻮم، و ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.

ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل، ﮐﻠﻤﻨﺖ1، اﺳﻘﻒ روم، در ﺣﺪود ﺳﺎﻟﻬﺎي 70 ﻣﯿﻼدي، رﺳﺎﻟﻪاي ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎي ﻗﺮﻧﺘﺲ ﻧﻮﺷﺖ. اﯾﮕﻨﺎﺗﯿﻮس، اﺳﻘﻒ اﻧﻄﺎﮐﯿﻪ، در اواﺧﺮ ﻗﺮن اول، وﻗﺘﯽ او را ﺑﻪ روم ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻋﺪام ﮐﻨﻨﺪ، ﻫﻔﺖ رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﺳﺮ راه ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺖ. ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ دوازده رﺳﻮل« در اواﺧﺮ ﻗﺮن اول )ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻫﻨﻮز ﯾﻮﺣﻨﺎي رﺳﻮل زﻧﺪه ﺑﻮد( ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪاﺧﺘﺼﺎر ﺑﻪ »دﯾﺪاﮐﻪ« )ﯾﻌﻨﯽ »ﺗﻌﻠﯿﻤﺎت(« ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ. رﺳﺎﻻت دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺰ از اواﺧﺮ ﻗﺮن اول ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ، ﻧﻈﯿﺮ »ﺷﺒﺎن ﻫﺮﻣﺎس.« در اﯾﻦ رﺳﺎﻻت، ﺑﻪروﺷﻨﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ آﯾﯿﻨﻬﺎ و رﺳﻮم و اﻋﺘﻘﺎدات ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿﻪ در اواﺧﺮ ﻗﺮن اول ﻣﯿﻼدي ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻣﺜﻼً ﻃﺒﻖ ﮐﺘﺎب دﯾﺪاﮐﻪ، رﺳﻢ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺑﻪ روش رﯾﺨﺘﻦ آب از ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻣﺘﺪاول ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻧﺎﺷﻨﺎس ﮐﺘﺎب دﯾﺪاﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﻃﺒﻖ اﻟﮕﻮي رﺳﻮﻻن، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻓﺮو رﻓﺘﻦ در آب اﻧﺠﺎم ﺷﻮد. اﻣﺎ اﮔﺮ در ﺟﺎﯾﯽ آب ﻓﺮاوان وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺑﺎ رﯾﺨﺘﻦ آب در ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ و ﺑﺎ ﻧﺎم ﺗﺜﻠﯿﺚ اﻗﺪس ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد.

ﭘﺪران ﻗﺮون دوم ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﯿﺰ آﺛﺎر ﻣﺒﺴﻮﻃﯽ از ﺧﻮد ﺑﺮ ﺟﺎي ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر درك اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺴﯿﺤﯽ و آﯾﯿﻨﻬﺎ و رﺳﻮم آن، و ﻧﯿﺰ اﻃﻼع از ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺣﯿﺎﺗﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﺳﺘﻮﻧﻬﺎي ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اوﻟﯿﻪ

ﺑﺮاي آﻧﮑﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻮق را ﺟﻤﻊﺑﻨﺪي ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ در ﻗﺮن اول ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ و ﺳﻨﺖ رﺳﻮﻻن ﺑﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﻗﺮن دوم ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ، ﺳﻨﺖ رﺳﻮﻻن، ﺳﻨﺖ ﭘﺪران ﮐﻠﯿﺴﺎ، و ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎي ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﺗﺸﮑﯿﻞ دادﻧﺪ. ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﻧﮑﺘﻪاي در اﯾﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﺷﺪ، اﺳﻘﻔﺎن ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﺑﺮاي اﺗﺨﺎذ ﺗﺼﻤﯿﻢ، دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﻮراﻫﺎي ﺑﯿﻦاﻟﮑﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﻣﯽزدﻧﺪ.

اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻊ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﺳﻨﺘﯽ را درك ﮐﻨﯿﻢ، ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ، ارﺗﻮدﮐﺲ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ، ارﺗﻮدﮐﺲ روﺳﯽ، ﮐﻠﯿﺴﺎي ارﻣﻨﯽ، ﮐﻠﯿﺴﺎي آﺷﻮري )ﮐﻠﯿﺴﺎي اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن(، ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﻗﺒﻄﯽ، ﺳﻮري، ﻣﺎروﻧﯽ و ﻏﯿﺮه. اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻪ ﺳﺘﻮن ﺑﻨﺎ ﺷﺪهاﻧﺪ: ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس، ﺳﻨﺖ، و اﺟﻤﺎع اﺳﻘﻔﺎن )ﺷﻮراﻫﺎي ﺑﯿﻦاﻟﮑﻠﯿﺴﺎﯾﯽ.( ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻣﻨﺒﻊ اﻋﺘﻘﺎد و ﻋﻤﻞ اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ.

اﯾﻦ اﻣﺮ اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻬﻀﺖ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺑﻪ رﻫﺒﺮي ﻣﺎرﺗﯿﻦ ﻟﻮﺗﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﻌﺎر آﻏﺎز ﺷﺪ: »ﻓﻘﻂ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس.«2 ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ و ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪدي ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪه، اﻣﺎ ﺗﻼش ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي و آﯾﯿﻨﻬﺎي ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺘﺨﺮاج ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻪ از ﻣﻨﺒﻊ دﯾﮕﺮي.3 ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ و ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن در ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ در ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻨﺒﻊ اﺳﺘﺨﺮاج اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي.

ﻣﮕﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ دادﯾﻢ، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺆال ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻄﻮر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺳﺘﻮن اﯾﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﻗﺮار ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ؟ ﭼﺮا ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﺳﻨﺘﯽ )ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ، ارﺗﻮدﮐﺲ، و ﻏﯿﺮه( ﺑﻪ ﺳﻨﺖ و اﺟﻤﺎع ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟

³ ﺟﮭﺖ آﮔﺎھﯽ از ﮐﻢّ و ﮐﯿﻒ اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎھﺎ و ﺷﺎﺧﮫھﺎ، ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﮫ ﮐﺘﺎب ”ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ و ﮐﻠﯿﺴﺎھﺎی آن“ ﺑﮫ ﻗﻠﻢ ھﻤﯿﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﺮاﺟﻌﮫ ﮐﻨﻨﺪ.

ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﺆاﻻت را ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺎﻫﯿﺖ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد. ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮان از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ دﺳﺖ داد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ آن ﯾﮏ ”ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ“ اﺳﺖ در ﺑﺎره اﻣﻮر روﺣﺎﻧﯽ. ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ وارد ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﺮانﺷﻨﺎﺳﯽ اﺧﺘﺼﺎص دارد. در اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ آﺛﺎري در زﻣﯿﻨﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﺮان ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد، ﺗﺎرﯾﺦ، ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎ، ادﺑﯿﺎت، ﻓﺮﻫﻨﮓ و آداب و رﺳﻮم و ﻏﯿﺮه.

ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﯿﺰ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي اﺳﺖ در ﺑﺎره اﻣﻮر اﻟﻬﯽ و روﺣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم روحاﻟﻘﺪس ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺣﺪود 40 در ﺻﺪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺧﺘﺼﺎص دارد ﺑﻪ رواﯾﺎت ﺗﺎرﯾﺨﯽ )ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ و ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ.( ﻣﻘﺪاري از آن ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ اﺳﺖ. ﻣﻘﺪاري ﻧﯿﺎﯾﺸﻬﺎي اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ. ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ اﺧﺘﺼﺎص دارد. ﻣﻘﺪاري ﻧﺒﻮت اﺳﺖ )ﭘﯿﻐﺎﻣﻬﺎي ﺗﺴﻠﯽ و ﻫﺸﺪار، و ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽﻫﺎ.( ﻣﻘﺪاري ﻧﯿﺰ رﺳﺎﻻﺗﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر رﻓﻊ ﻣﺸﮑﻼت ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿﻪ و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت آن.

ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻗﯿﻖﺗﺮ، ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮐﺘﺎب اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻋﺘﻘﺎدات در آن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮاﮐﻨﺪه آﻣﺪه اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﻈﺎمﻣﻨﺪ، ﻣﺪون، و ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ. اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺻﻮﻟﯽ ﺑﺮاي اﻋﺘﻘﺎد و ﻋﻤﻞ اﺳﺘﺨﺮاج ﮐﻨﯿﻢ، ﻻزم اﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﻄﺎﻟﺐ آن را از ﺣﻔﻆ داﻧﯿﻢ، از زﺑﺎﻧﻬﺎي اﺻﻠﯽ آن و ﻋﻠﻢ ﺗﻔﺴﯿﺮ آﮔﺎﻫﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، و ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻠﯿﺴﺎ را ﻧﯿﺰ ﺑﺪاﻧﯿﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﮏ داﻧﺸﻤﻨﺪ دارد. ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل، اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﺑﺎره زﻣﺎنﻫﺎي آﺧﺮ را ﺑﺪاﻧﯿﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم آﯾﺎت ﯾﺎ ﺑﺨﺸﻬﺎﯾﯽ را ﮐﻪ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ آﻣﺪه ﮔﺮدآوري ﮐﻨﯿﻢ، آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ، و ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮي ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﯿﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﺘﯿﺠﻪﺑﺨﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪي ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺮﺳﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺬﻫﺐ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن در زﻣﯿﻨﻪ اﻣﻮر آﺧﺮ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ وﺟﻮد دارد. ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ در ﻣﻮرد آﻣﻮزه ﻧﺠﺎت، روش ﺗﻌﻤﯿﺪ، ﻣﻔﻬﻮم ﻋﺸﺎء رﺑﺎﻧﯽ، و ﺧﺼﻮﺻﺎً ﺷﯿﻮه اداره ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺻﺪق ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺪاﯾﯽ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﺎرﺗﯿﻦ ﻟﻮﺗﺮ، ﭘﯿﺸﮕﺎم ﻧﻬﻀﺖ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن، ژان ﮐﺎﻟﻮن، ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬاران ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺑﺎﭘﺘﯿﺴﺖ، ﭘﺎﯾﻪﮔﺬاران ﮐﻠﯿﺴﺎي اﻧﮕﻠﯿﮑﻦ )اﺳﻘﻔﯽ( و ﻏﯿﺮه، ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﺎص ﺧﻮد را در ﺧﺼﻮص اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ داﺷﺘﻨﺪ.

ﻋﻠﻤﺎ و ﺑﺰرﮔﺎن ”اﻟﻬﯿﺎت ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ.“ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺬﻫﺐ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﭘﺪﯾﺪهاي دارﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺬﻫﺐ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن، ﺑﺮ اﺳﺎس ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﺎص ﺧﻮد، اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي و ﻋﻤﻠﯽ را ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺧﺎص ﺗﺪوﯾﻦ و ﻣﻨﻈﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و آن را در ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺳﻪ ﮐﺘﺎب اﻟﻬﯿﺎت ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ: اﻟﻬﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺗﯿﺴﻦ، ﺧﻼﺻﻪ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻟﻮﺋﯿﺲ ﺑﺮﮐﻮف، و آﻣﻮزهﻫﺎي ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﯿﻼرد ارﯾﮑﺴﻮن. ﮐﻠﯿﺴﺎي ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ ﻧﯿﺰ ﮐﺘﺎﺑﯽ دارد ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺗﻌﻠﯿﻤﺎت دﯾﻨﯽ ﮐﻠﯿﺴﺎي ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ«4 ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﺻﻮل ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ، آﯾﯿﻨﯽ، و ﻋﺒﺎدي اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎ در آن آﻣﺪه اﺳﺖ. اﻣﺮوزه، ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن از ﻫﺮ ﻓﺮﻗﻪاي ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب اﻟﻬﯿﺎت ﺳﯿﺴﻤﺎﺗﯿﮏ ﺧﻮد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﻋﻠﻤﺎﯾﺸﺎن ﻧﮑﺎت ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﺪون )ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ( در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار دادهاﻧﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ اﺻﻞ اﻋﺘﻘﺎدي ﻣﺸﺨﺺ و ﻣﻌﯿﻦ اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ.

را ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺎﻫﯿﺖ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد. ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮐﺘﺎب اﺻﻮل ﺑﺮداﺷﺘﻬﺎي ﻣﺘﻔﺎوت ﻋﻠﺖ ﭼﻨﯿﻦ اﻣﺎ  اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺪون و ﻧﻈﺎمﻣﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ. اوﻻً ﺗﻌﻠﯿﻢ آن در ﺧﺼﻮص ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ واﺣﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮاﮐﻨﺪه آﻣﺪه اﺳﺖ. ﺛﺎﻧﯿﺎً ﮔﺎه ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻧﯿﺰ ﺟﺎﻣﻊ و ﻣﺎﻧﻊ ﻧﯿﺴﺖ. ﺛﺎﻟﺜﺎً اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ در ﭼﺎرﭼﻮب ﺧﺎﺻﯽ و ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ. ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل، ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺎت در ﺑﺎره ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع زﻣﺎنﻫﺎي آﺧﺮ ﺻﺪق ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﮔﺮ ﻣﺎ اﻣﺮوز اﺷﺎرهاي ﺑﻪ رﺑﻮدن ﺷﺪن اﯾﻤﺎﻧﺪاران را در رﺳﺎﻟﻪ اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﯿﮑﯿﺎن دارﯾﻢ، ﻋﻠﺘﺶ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻌﻠﯿﻤﯽ ﻧﻈﺎمﻣﻨﺪ و ﻣﺪون ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺪﻫﺪ. ﻫﺪﻓﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺎرهاي ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ و رﺑﻮدن ﺷﺪن ﮐﻠﯿﺴﺎ، اﯾﻤﺎﻧﺪاراﻧﯽ را ﮐﻪ در اﺛﺮ ﻣﺮگ ﻋﺰﯾﺰاﻧﺸﺎن ﻏﻤﮕﯿﻦ و دﻟﺴﺮد ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺴﻠﯽ ﺑﺪﻫﺪ و دﻟﮕﺮم ﺳﺎزد. اﻣﺮوزه، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب اﻟﻬﯿﺎت ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس اﺻﻮل ﺗﻔﺴﯿﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ، ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﺎﺻﯽ از اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﻨﺪ. ﻧﻤﻮﻧﻪ دﯾﮕﺮ، روش ﺗﻌﻤﯿﺪ اﺳﺖ. درﯾﺎﻓﺖ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﯾﮏ ﺣﮑﻢ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺣﮑﻤﯽ ﺻﺮﯾﺢ در ﺑﺎره روش ﺗﻌﻤﯿﺪ ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ. ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ در روزﮔﺎر ﯾﺤﯿﯽ و ﻣﺴﯿﺢ، ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ در آب ﻓﺮو ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ اﻟﮕﻮ در زﻣﯿﻨﻪ روش ﺗﻌﻤﯿﺪ داده ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﻠﻤﺎ اﯾﻦ اﻟﮕﻮ را واﺟﺐ و ﻻزماﻻﺟﺮا ﻣﯽداﻧﻨﺪ )ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از روﯾﮑﺮدﻫﺎي ﺗﻔﺴﯿﺮي اﺳﺖ(، ﺑﻌﻀﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ آن را ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ اﻟﮕﻮ ﺑﺮاي آن روزﮔﺎر ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. از اﯾﻦ رو، ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺗﻌﻤﯿﺪ را ﺑﻪ روﺷﻬﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻧﻤﻮﻧﻪ دﯾﮕﺮ، روش اداره ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺳﺖ. در ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ، ﺷﯿﻮه ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮاي اداره ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت دﺳﺘﻮر ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ. ﮐﻠﯿﺴﺎي دوره رﺳﻮﻻن ﺷﯿﻮهاي ﺳﺎدهاي ﺑﺮاي اداره ﺧﻮد داﺷﺖ، زﯾﺮا ﺿﺮورت ﭼﻨﯿﻦ اﯾﺠﺎب ﻣﯽﮐﺮد. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اواﺧﺮ دوره ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽرﺳﯿﻢ )رﺳﺎﻻت ﺗﯿﻤﻮﺗﺎﺋﻮس و ﺗﯿﻄﺲ(، ﺑﻪ اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ ﻧﻈﯿﺮ اﺳﻘﻒ )ﻧﺎﻇﺮ( ﯾﺎ ﺷﻤﺎس ﺑﺮ ﻣﯽﺧﻮرﯾﻢ و ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻮه ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮاي اداره ﮐﻠﯿﺴﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ، زﯾﺮا ﺿﺮورت ﭼﻨﯿﻦ اﯾﺠﺎب ﻣﯽﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اواﺧﺮ ﻗﺮن اول ﻣﯽرﺳﯿﻢ، از رﺳﺎﻻت اﯾﮕﻨﺎﺗﯿﻮس ﺑﻪوﺿﻮح ﻣﺸﺎﻫﺪه

ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﻈﺎم ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮاﺗﺒﯽ اﺳﻘﻒ، ﮐﺸﯿﺶ، و ﺷﻤﺎس ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، زﯾﺮا ﺿﺮورت ﭼﻨﯿﻦ اﯾﺠﺎب ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ دﺳﺖ ﻣﺎ را در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺿﺮورت ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ.

ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﺳﻨﺘﯽ )ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ و ارﺗﻮدﮐﺲ و ﻏﯿﺮه( اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ را ﺣﻞ ﮐﺮده، ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﺧﺼﻮص ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺻﺮﯾﺢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. و اﮔﺮ ﺳﻨﺖ ﻫﻢ در زﻣﯿﻨﻪ آن روﺷﻦ و ﺻﺮﯾﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﻪ اﺟﻤﺎع ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﻮراﻫﺎي ﺑﯿﻦاﻟﮑﻠﯿﺴﺎﯾﯽ.

ﺿﺮورت اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ

ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﺑﺎﻻ، اﮐﻨﻮن ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﻣﯽرﺳﯿﻢ. ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ ﺿﺮورﺗﯽ اﯾﺠﺎب ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪاي ﺗﺪوﯾﻦ ﺷﻮد.

ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ از ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻮق ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮي ﮐﺮد، ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿﻪ از اﻟﻬﯿﺎت ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮد، ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدياش ﻫﻨﻮز ﻣﺪون و ﻣﻨﻈﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، زﯾﺮا اوﻻً اﮐﺜﺮ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ آن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺷﻔﺎﻫﯽ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد، و ﺛﺎﻧﯿﺎً ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﯿﺰ اﯾﻦ اﺻﻮل را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮاﮐﻨﺪه اراﺋﻪ ﻣﯽﮐﺮد. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﻧﻈﺮ دور داﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ در ﺑﺨﺸﻬﺎي ﻋﻤﺪهاي از ﺳﻪ ﻗﺮن اول درﮔﯿﺮ ﺟﻔﺎﻫﺎ و آزارﻫﺎي ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد و ﻣﺠﺎل اﯾﻦ را ﻧﻤﯽﯾﺎﻓﺖ ﺗﺎ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ ﺗﺪوﯾﻦ ﮐﻨﺪ. ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻤﯽ ﻫﻤﭽﻮن راﺑﻄﻪ ﺧﺪاي ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ او ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ، ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﻃﺒﯿﻌﺖ روحاﻟﻘﺪس، راﺑﻄﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ اﻟﻬﯽ و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺴﯿﺢ، و ﻧﻈﺎﯾﺮ آن ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻃﻮر دﻗﯿﻖ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.

اﻣﺎ ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ ﻓﺼﻞ ﺟﺪﯾﺪي در ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻠﯿﺴﺎ آﻏﺎز ﮐﻨﺪ. ﮐﻨﺴﺘﺎﻧﺘﯿﻦ، اﻣﭙﺮاﻃﻮر روم، در ﺳﺎل 312 ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﮔﺮوﯾﺪ. ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ در اﯾﻦ اﻣﭙﺮاﻃﻮري رﺳﻤﯿﺖ ﯾﺎﻓﺖ. ﺟﻔﺎﻫﺎ ﺟﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ آراﻣﺸﯽ ﻧﺴﺒﯽ داد. اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ را آﻣﺎده ﮐﺮد ﺗﺎ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ اﻣﻮر داﺧﻠﯽ ﺧﻮد ﺑﭙﺮدازد. در ﭼﻨﯿﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﺜﺒﯿﺖﺷﺪهاي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻢﮐﻢ ﺑﺮﺧﯽ از ﺳﺆاﻻت اﻋﺘﻘﺎدي ﺧﻮد را ﭘﺮرﻧﮕﺘﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻣﺸﮑﻞ از راﺑﻄﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎ ﺧﺪاي ﭘﺪر ﺷﺮوع ﺷﺪ. آرﯾﻮس، ﯾﮑﯽ از ﮐﺸﯿﺸﺎن ارﺷﺪ اﺳﮑﻨﺪرﯾﻪ )ﻣﺼﺮ( در ﺳﺎل 319 ﻣﯿﻼدي ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ دادن اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا وﺟﻮدي ازﻟﯽ ﻧﺒﻮده و ﺧﺪاي ﭘﺪر او را از ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺧﻠﻖ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺨﻠﻮق ﺧﺪا اﺳﺖ. ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ آﻓﺮﯾﺪه ﺧﺪاي ﭘﺪر ﺑﻮده اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﺨﻠﻮق، ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺴﺮ، اﺑﺰاري ﺑﻮد در دﺳﺖ ﺧﺪاي ﭘﺪر ﺑﺮاي آﻓﺮﯾﺪن ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ. ﭘﺪر از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﯿﺢ را در آﯾﻨﺪه ﻣﯽدﯾﺪ، او را ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ. ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺨﻠﻮﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر او را ﯾﺎور ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺖ.

ﻧﻈﺮات آرﯾﻮس ﻃﺮﻓﺪاراﻧﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎن اﺳﻘﻔﺎن ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ، ﻃﻮري ﮐﻪ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﮐﻨﺴﺘﺎﻧﺘﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮوز اﺧﺘﻼل در اﻣﻮر ﺳﯿﺎﺳﯽ ﮔﺮدد. از اﯾﻦ رو، دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﺷﻮراﯾﯽ ﻣﺘﺸﮑﻞ از ﻫﻤﻪ اﺳﻘﻔﺎن ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﮔﺮدد. اﯾﻦ ﺷﻮرا ﺑﻪ ﺳﺎل 325 ﻣﯿﻼدي در ﺷﻬﺮ ﻧﯿﻘﯿﻪ )واﻗﻊ در ﺗﺮﮐﯿﻪ اﻣﺮوزي( ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و ﺧﻮد اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺖ رﯾﺎﺳﺖ آن را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ. اﯾﻦ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﻮراي ﺑﯿﻦاﻟﮑﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرود. در اﯾﻦ ﺷﻮرا اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﺜﻠﯿﺚ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺑﺮ ﮐﺮﺳﯽ ﻧﺸﺴﺖ و اﻟﻮﻫﯿﺖ ﻣﺴﯿﺢ و ﺑﺮاﺑﺮي ذات او ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻋﻘﯿﺪه درﺳﺖ رﺳﻤﯿﺖ ﯾﺎﻓﺖ. ﻣﺘﻦ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪاي ﮐﺘﺎب آﻣﺪه ﺑﺮ اﺳﺎس اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪاي ﺗﻨﻈﯿﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ رﺳﻮﻻن ﻧﺴﺒﺖ داده ﻣﯽﺷﺪ.

اﻣﺎ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻟﻮﻫﯿﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻤﺎﮐﺎن اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ، زﯾﺮا ﻣﺘﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﺻﺮاﺣﺖ ﻻزم ﺑﻮد. ﻟﺬا   ﻣﯿﻼدي ﺷﻮراي دﯾگري در ﺷﻬﺮ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﯿﻪ )اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل اﻣﺮوزي( ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ دوﻣﯿﻦ ﺷﻮراي  381  در ﺳﺎل  ﺑﯿﻦاﻟﮑﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺷﻮرا اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﺑﺴﻂ داده ﺷﺪ و در آن راﺑﻄﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر و ذات اﻟﻬﯽ او ﺑﻪﺻﺮاﺣﺖ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺷﺪ. از آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻣﻼك ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ راﺳﺖدﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽآﯾﺪ. ﻋﻨﻮان درﺳﺖ آن اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ-ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﯿﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﺎه ﺑﻪﺻﻮرت ﻣﺨﻔﻒ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮد. ﻣﺘﻦ آن در اﺑﺘﺪاي ﮐﺘﺎب آﻣﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ آن ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪروﺷﻨﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﺮد ﮐﻪ اﻟﻮﻫﯿﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻮرد ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.

ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد، اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ-ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﯿﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻬﺎر ﺑﻨﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت ”ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم“ آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻨﺪ اول در ﺑﺎره ﺧﺪاي ﭘﺪر اﺳﺖ. ﺑﻨﺪ دوم ﮐﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮﯾﻦ ﺑﻨﺪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﮐﺎر ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽﭘﺮدازد. ﺑﻨﺪ ﺳﻮم ﻧﯿﺰ در ﺑﺎره اﻟﻮﻫﯿﺖ روحاﻟﻘﺪس و ﮐﺎر او ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎرم ﺑﻪ ﭼﻨﺪ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻬﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﯽﭘﺮدازد. از ﺗﺮﮐﯿﺐ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ آن اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪاي اﺳﺖ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﺜﻠﯿﺚ.

ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ-ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﯿﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﻨﺪ اﻟﻬﯿﺎت ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ ﻣﺴﯿﺤﯽ اﺳﺖ. در ﻓﺼﻞﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﺑﻪﺗﻔﺼﯿﻞ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭘﺮداﺧﺖ.

ﻣﻦ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ

ﻓﺼﻞ ٢

ﺑﻨﺪ اول اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ-ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﯿﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ”ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﺧﺪاي ﯾﮑﺘﺎ، ﭘﺪر ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ، آﻓﺮﯾﺪﮔﺎر آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ و ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﭘﯿﺪا و ﻧﺎﭘﯿﺪا اﺳﺖ“.

ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم

اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﺗﻼﺷﯽ در ﺟﻬﺖ اﺛﺒﺎت وﺟﻮد ﺧﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا را ﺑﺪﯾﻬﯽ ﻣﯽﺷﻤﺎرد. واﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽﺗﻮان وﺟﻮد ﺧﺪا را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد. ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي آن ﺑﯿﺎورﯾﻢ، دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي رد آن وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎري از داﻧﺸﻤﻨﺪان، ﺑﺎ وﺟﻮد آﮔﺎﻫﯽ از ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽﻫﺎي ﻧﻈﺎم ﻃﺒﯿﻌﺖ، ﺑﺎز ﭘﯿﺪاﯾﯽ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺲ و ﺗﺼﺎدف ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ. از اﯾﻦ رو، اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم« آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد. اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا اﻣﺮي اﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﻤﺎن. ﯾﺎ اﯾﻤﺎن دارﯾﻢ ﯾﺎ ﻧﺪارﯾﻢ. ﻓﯿﻠﻢ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﻣﻌﺮوف »آﻫﻨﮓ ﺑﺮﻧﺎدت« ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻪ آن اﺳﻘﻒ ﻣﺆﻣﻦ آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن دارﻧﺪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻞ و ﻣﺪرﮐﯽ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻞ و ﻣﺪرﮐﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ«.

اﮐﺜﺮ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺎوراي ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﯿﻌﯽ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﯾﻦ ﺳﻄﻮر اﻓﺮادي را دﯾﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﮐﺸﻮرﻫﺎي ﺳﺎﺑﻖ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺘﯽ ﭘﺮورش ﭘﯿﺪا ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﻟﺬا ﻣﻨﮑﺮ وﺟﻮد ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻣﻮﻫﻮﻣﺎﺗﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻋﻄﺴﻪ، ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ ﻧﺎﺧﻦ در روزﻫﺎي ﺧﺎﺻﯽ از ﻫﻔﺘﻪ، و ﻧﻈﺎﯾﺮ آن اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪاﻧﺪ. ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن آﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﻮﻣﺎت و ﺧﺮاﻓﺎت اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا. ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻃﺒﻌﺎً ﺿﺮوري اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻼم ﺧﺪا ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »و ﺑﺪون اﯾﻤﺎن ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎﺧﺖ، زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او ﻫﺴﺖ و ﺟﻮﯾﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﭘﺎداش ﻣﯽدﻫﺪ«. )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن .(6:11

ﺧﺪاي ﯾﮑﺘﺎ

ﺑﺸﺮ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﺪاﯾﺎن ﻣﺘﻌﺪد اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ، و ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺰ در ﺑﻌﻀﯽ از ﻧﻘﺎط دﻧﯿﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎد دارد )ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن.( ﺑﺸﺮ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﻃﺒﯿﻌﺖ و در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮد، وﺟﻮد ﺑﺪي و ﺷﺮارت از ﯾﮏ ﺳﻮ، و وﺟﻮد ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ و ﻣﻮاﻫﺐ را از ﺳﻮي دﯾﮕﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎﻧﯽ ﻧﯿﮏ و ﺧﺪاﯾﺎﻧﯽ ﺷﺮّ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﭘﯿﺪاﯾﯽ ﻧﯿﮑﯽ و ﺑﺪي ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻼﯾﺎي ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻓﺎﻧﻬﺎي ﻣﺨﺮب، ﺳﯿﻞ، زﻟﺰﻟﻪ، و وﺟﻮد ﺣﯿﻮاﻧﺎت درﻧﺪه و ﻣﻮذي، و ﻧﻈﺎﯾﺮ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﺷﺮﯾﺮ ﻧﺴﺒﺖ داده ﻣﯽﺷﺪ، و وﺟﻮد ﻣﻮاﻫﺒﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺎراﻧﻬﺎي ﺣﺎﺻﻞﺧﯿﺰ، آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ روﯾﺶ ﻣﺤﺼﻮل ﻣﯽﺷﺪ، ﻧﯿﮑﻮﯾﯽﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، و ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮاﻫﺐ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﯿﮏ.

در ﻣﯿﺎن ﻣﻠﻞ ﺑﺎﺳﺘﺎن رﺳﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﻠﺘﯽ ﺧﺪاﯾﯽ ﻣﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺼﺮيﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺧﺪاﯾﺎن ﺧﺎص ﺧﻮد را داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎﺑﻠﯽﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر. ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺧﺪاﯾﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﺑﻌﻞ و ﻋﺸﯿﺮه و ﻏﯿﺮه داﺷﺘﻨﺪ. ﺣﺘﯽ از ﺑﻌﻀﯽ از رواﯾﺎت ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﯾﻬﻮه را ﺻﺮﻓﺎً ﺧﺪاي ﻣﻠﯽ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺎﺟﺮاي ﻣﻌﺠﺰات ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﺼﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﺪﻋﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻮﺳﯽ در درﺑﺎر ﻓﺮﻋﻮن ﻋﺼﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﺎر ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮان ﻣﺼﺮ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻟﯿﮑﻦ ﻣﺎري ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﺎرﻫﺎي ﻣﺼﺮي را ﺑﻠﻌﯿﺪ. ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﻣﻠﯽ اﯾﺸﺎن از ﺧﺪاﯾﺎن ﻣﻠﯽ ﻣﺼﺮ ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ اﺳﺖ، ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻬﻮه ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﺟﺰ او ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع را در ﺧﻼل ﺳﺎﯾﺮ روﯾﺪادﻫﺎي ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﯾﻬﻮه را ﺻﺮﻓﺎً ﺧﺪاﯾﯽ ﻣﻠﯽ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل، ﺑﺎور داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﺖﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻌﺪ از دﯾﺪن ﻣﻌﺠﺰه ﮔﺸﻮده ﺷﺪن درﯾﺎ، ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻃﻼﯾﯽ روي آوردﻧﺪ. اﯾﺸﺎن ﮔﻤﺎن ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﻣﻮﺳﯽ دﯾﮕﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده و اﮐﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاﯾﺎن ﻣﺼﺮي ﺑﭙﺮدازﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﺸﺎن را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ. ﻣﻮرد ﻣﺸﺨﺺ دﯾﮕﺮ، ﻣﺎﺟﺮاي اﯾﻠﯿﺎ و اﻧﺒﯿﺎي ﺑﻌﻞ اﺳﺖ )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن .(40-17:18 ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺪام ﺧﺪا را ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ، ﺧﺪاي ﺧﻮد را ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻬﻮه را، ﯾﺎ ﺧﺪاي ﮐﻨﻌﺎﻧﯽﻫﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﻞ را. در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا، ﯾﻬﻮه ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ او ﺧﺪاي ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ. ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﯾﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد.

اﻣﺎ در ﮐﺘﺎبﻫﺎي اﻧﺒﯿﺎي ﻣﺘﺄﺧﺮ، ﺧﺼﻮﺻﺎً اﺷﻌﯿﺎ، ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻗﻮت ﻣﯽﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺧﺪا ﻫﺴﺖ و آن ﻫﻢ ﯾﻬﻮه اﺳﺖ، و ﺑﻘﯿﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ارواح ﺧﺒﯿﺚ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﭘﺲ ﺑﺘﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﻗﻮم ﯾﻬﻮد ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺑﺎﺑﻠﯽﻫﺎ در آﻣﺪﻧﺪ، ﯾﮏ ﺑﺎر و ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯽ ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﻬﻮه ﺧﺪاي ﯾﮑﺘﺎ اﺳﺖ و ﺧﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﺟﺰ او ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﺮ ﭼﻪ در دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺖ، ﭼﻪ ﻧﯿﮏ و ﭼﻪ، ﻫﻤﻪ آﻓﺮﯾﺪه او ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ در ﮐﻨﺘﺮل او ﻗﺮار دارﻧﺪ. اﺷﻌﯿﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﺗﺎ از ﻣﺸﺮق آﻓﺘﺎب و ﻣﻐﺮب آن ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻮاي ﻣﻦ اﺣﺪي ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﯾﻬﻮه ﻫﺴﺘﻢ و دﯾﮕﺮي ﻧﯽ. ﭘﺪﯾﺪآورﻧﺪه ﻧﻮر و آﻓﺮﯾﻨﻨﺪه ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ،  .(7-6:45 )اﺷﻌﯿﺎ  ﻇﻠﻤﺖ، ﺻﺎﻧﻊ ﺳﻼﻣﺘﯽ و آﻓﺮﯾﻨﻨﺪه ﺑﺪي. ﻣﻦ ﯾﻬﻮه ﺻﺎﻧﻊ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ«. ﯾﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﻄﻠﻖ را در ﻧﺰد ﻗﻮم ﯾﻬﻮد، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻌﺪ از ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ.

ﯾﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ در ﻧﺰد ﻗﻮم ﯾﻬﻮد و ﻧﺰد ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻈﺎم آﻓﺮﯾﻨﻨﺪه وﺟﻮد دارد، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را در ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ، ﯾﮏ ﻧﻈﺎم ﭘﺪﯾﺪ آورده اﺳﺖ. ﺣﺎل، اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻧﻈﺎم واﺣﺪ در درون ﺧﻮد ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ، ﺑﺤﺜﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻓﺼﻞﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﺑﻪ آن ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭘﺮداﺧﺖ.

آﻓﺮﯾﺪﮔﺎر آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ

ﻫﻤﻪ ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎ را در ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ، ﺧﺪاﯾﯽ واﺣﺪ آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ. ﭼﯿﺰي از ﻣﻮﺟﻮدات ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ وﺟﻮد دﯾﮕﺮي ﻏﯿﺮ از او آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ و ﺳﯿﺎرات و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻋﻈﯿﻢ آﻧﻬﺎ، ﻫﻤﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﺪاﯾﯽ واﺣﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در ﭘﯿﺪاﯾﺶ 1:1 ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ »در اﺑﺘﺪا، ﺧﺪا آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﯿﻦ را آﻓﺮﯾﺪ«. ﻃﺒﻌﺎً ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺮدﻣﺎن

ﺳﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﺪﻫﺪ. ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ در ﻻﺑﻼي ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻋﻠﻤﯽ ﺑﮕﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺰ، ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻬﺎ و اﮐﺘﺸﺎﻓﺎت ﻋﻠﻤﯽ، ﺑﺮاي ﺑﺸﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ.

ﻫﺪف ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ در وﻫﻠﻪ اول، اراﺋﻪ ﺳﺮآﻏﺎز ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ، از ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺳﺮاﺋﯿﻞ )ﻫﻤﺎن ﯾﻌﻘﻮب( ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮه اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد، و اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﻧﯿﺰ از ﻧﺴﻞ ﺳﺎم، ﭘﺴﺮ ﻧﻮح ﺑﻮد، و ﻧﻮح ﻧﯿﺰ از ﻧﺴﻞ آدم و ﺣﻮا ﺑﻮد.

ﻫﺪف دﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻓﺮﯾﺪﮔﺎري واﺣﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاﯾﺎن ﻣﺘﻌﺪد ﮐﻪ اﻏﻠﺐ دﺷﻤﻦ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺿﻤﻦ، اﯾﻦ ﺧﻠﻘﺖ داراي ﻧﻈﺎم اﺳﺖ. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ، ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ آﻓﺮﯾﻨﺶ ﺣﯿﺎت ﮔﯿﺎﻫﯽ اﺷﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﯿﺎت ﺟﺎﻧﺪاران در آب. و ﺑﻌﺪ از آن، آﻓﺮﯾﻨﺶ ﺟﺎﻧﺪاران ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ. و در آﺧﺮ، آﻓﺮﯾﻨﺶ اﻧﺴﺎن. ﺧﺪا ﺑﺮاي آﻓﺮﯾﻨﺶ ﺧﻮد ﻃﺮﺣﯽ ﻧﻈﺎمﻣﻨﺪ داﺷﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺧﻠﻘﺖ اﻟﻬﯽ داراي ﻫﺪﻓﯽ ﺑﻮد. او ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﻣﻌﻨﻮي و اﺧﻼﻗﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﺟﺎﻧﺐ او، ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻮﺟﻮدات ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯽ ﮐﻨﺪ.

ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ، در ﺷﺮح آﻓﺮﯾﻨﺶ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﮕﺮدﯾﻢ. اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺮاي ﻓﻬﻢ ﻣﺮدم ﺳﻪ ﻫﺰار و اﻧﺪي ﭘﯿﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻫﺪﻓﺶ ﻫﻢ ﺻﺮﻓﺎً اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺧﺪاﯾﯽ واﺣﺪ آﻓﺮﯾﺪه، و ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر، ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﺧﺎص، و ﻫﺪﻓﯽ ﺧﺎص را دﻧﺒﺎل ﮐﺮده اﺳﺖ. در ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺗﻼش ﺑﺮاي ﺗﻌﺒﯿﺮ و ﺗﻔﺴﯿﺮ روزﻫﺎي آﻓﺮﯾﻨﺶ و ﻧﻈﺎﯾﺮ آن ﮐﺎري ﻋﺒﺚ اﺳﺖ، زﯾﺮا اﯾﻦ اﻣﻮر در ﺧﺎرج از ﻫﺪف و ﻣﻘﺼﻮد ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻗﺮار دارد.

و ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﭘﯿﺪا و ﻧﺎﭘﯿﺪا اﺳﺖ

ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آﻓﺮﯾﻨﻨﺪه ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ »ﭘﯿﺪا« اﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮان ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﺮد، ﺑﻠﮑﻪ او آﻓﺮﯾﻨﻨﺪه اﻣﻮر »ﻧﺎﭘﯿﺪا« ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ. او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎدي را ﺧﻠﻖ ﮐﺮد، ﺑﻠﮑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﯿﺮ ﻣﺎدي را ﻧﯿﺰ ﮐﻪ در آن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و روحﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.

ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻄﻠﺐ زﯾﺎدي در ﺑﺎره ﻋﺎﻟﻢ ﻏﯿﺮ ﻣﺎدي ﺑﯿﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ در ﭘﺲ اﯾﻦ دﻧﯿﺎي »ﭘﯿﺪا«، ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮاﺗﺒﯽ ﻣﻌﯿﻦ وﺟﻮد دارﻧﺪ. ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ و ﺟﺒﺮاﺋﯿﻞ از رؤﺳﺎي ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮐﺮوّﺑﯿﺎن ﻧﯿﺰ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ارﺷﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ وﺟﻮد ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. در اﮐﺜﺮ ﺑﺨﺸﻬﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻧﺎن ﺑﺮ ﻣﯽﺧﻮرﯾﻢ. اﯾﺸﺎن در ﺳﺮاﺳﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻘﺸﯽ ﻓﻌﺎل داﺷﺘﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻮﻻن ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﮑﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن 14:1، در ﻣﻮرد آﻧﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ: »ﻣﮕﺮ آﻧﻬﺎ ﺟﻤﻠﮕﯽ روحﻫﺎﯾﯽ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ وارﺛﺎن آﯾﻨﺪه ﻧﺠﺎت ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؟« در ﻣﺰﻣﻮر 7:34 ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ آﻣﺪه اﺳﺖ: »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺮداﮔﺮد ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎن او اردو ﻣﯽزﻧﺪ، و آﻧﺎن را ﻣﯽرﻫﺎﻧﺪ«. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﮔﺎه ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﮔﺎه ﺧﻮد را ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻨﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا داﺋﻤﺎً ﮔﺮداﮔﺮد ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺨﺘﯿﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ دﭼﺎر وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﻣﺎ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﻫﺸﯿﺎري ﻣﺎ، ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﻣﯽروﯾﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮﯾﻢ، ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.

ﭘﺪر ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ

ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ در ﻣﺴﯿﺢ »ﭘﺪر« ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ. ﭼﻪ ﻗﻮت ﻗﻠﺒﯽ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻣﯽﺗﻮان درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﺧﺪا »ﭘﺪر« ﻣﺎ اﺳﺖ؟

ﺧﺪا ﭘﺪري اﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎن، ﺑﯿﺶ از آﻧﭽﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ. او ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ را ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ. او ﺧﺪاﯾﯽ ﭼﻤﺎقﺑﻪدﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ. اﮔﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﺎ ﻣﺎ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ، ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎ. و اﮔﺮ ﻣﺎ ﮐﻪ ﭘﺪر ﯾﺎ ﻣﺎدر ﻫﺴﺘﯿﻢ اوﻻد ﺧﻮد را ﻣﺜﻞ ﺟﺎن ﺧﻮد دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯾﻢ، ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎ. اﯾﻤﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻔﺎوت ﺑﺴﯿﺎري در زﻧﺪﮔﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﭘﺪﯾﺪ آورد.

ﻣﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد دارﯾﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ، ﯾﺎ ﺑﺎﻫﻮشﺗﺮﯾﻦ، ﯾﺎ ﻣﻄﯿﻊﺗﺮﯾﻦ ﮐﻮدﮐﺎن ﺟﻬﺎناﻧﺪ. آﻧﺎن را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯾﻢ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. آﻧﺎن را ﻣﺎ ﺑﻪوﺟﻮد آوردهاﯾﻢ. ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ. او ﻣﺎ را دوﺳﺖ دارد ﭼﻮن ﻣﺎ را ﺧﻮدش ﺧﻠﻖ ﮐﺮده اﺳﺖ.

او ﻣﺎ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﻣﺎن دوﺳﺖ دارد، ﻧﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﯿﺰان اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺎ از او. اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻓﯿﺾ ﻣﯽﻧﺎﻣﺪ.

ﺗﺼﻮﯾﺮي ﮐﻪ از ﺧﺪا در ذﻫﻦ دارﯾﻢ

ﻫﻤﻪ ﻣﺎ، ﭼﻪ ﺧﻮدآﮔﺎه و ﭼﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه، ﺗﺼﻮﯾﺮي از ﺧﺪا در ذﻫﻦ دارﯾﻢ. ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮي از ﺧﺪا در ذﻫﻦ دارﯾﺪ؟ ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺮدم ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ، ﺗﺼﻮﯾﺮي ﻣﻨﻔﯽ و ﺑﺪي از ﺧﺪا در ذﻫﻦ دارﻧﺪ. ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ ﺧﺪا ﺧﺪاﯾﯽ اﺳﺖ ﭼﺮﺗﮑﻪاﻧﺪاز. ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ او آن ﺑﺎﻻﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﺑﮑﻨﯿﻢ ﺗﺎ از ﻣﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮑﺸﺪ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﮑﻨﺪ.

ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﻃﺒﯿﻌﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ، ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺧﺪا دارد اﯾﺸﺎن را ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ، اﻟﺰاﻣﺎً ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽرود، ﻣﺸﻖ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ، زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ، و اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽدﻫﺪ. اﯾﻦ زﺣﻤﺎت ﺑﺮاي ﮐﻮدك در واﻗﻊ در ﺣﮑﻢ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺤﺒﺖ واﻟﺪﯾﻦ او اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ اﯾﺸﺎن. ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﺪا ﻧﮕﺬارﯾﻢ، ﭼﻮن ﻣﺎ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺖ ﮐﻪ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺎ را ﻣﺸﮑﻼت ﺷﮑﻞ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ. اﮔﺮ ﻧﻪ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﻨﻔﯽ و ﺑﺪي از ﺧﺪا در ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻣﯽﺳﺎزﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﺧﺪا در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺎ را ﺗﺄدﯾﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﺮدﯾﻢ، اﻣﺎ ﻫﺮ ﺳﺨﺘﯽ و ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ.

ﻣﺸﮑﻼت ﮔﺎه در اﺛﺮ اﻧﺘﺨﺎبﻫﺎي ﻧﺎدرﺳﺖ ﺧﻮدﻣﺎن ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ. وﻗﺘﯽ راﻫﯽ را در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﺗﻔﮑﺮ ﮐﺎﻓﯽ و ﻃﻠﺒﯿﺪن اراده ﺧﺪا در ﭘﯿﺶ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ، ﻃﺒﻌﺎً ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮ ﻣﯽﺧﻮرﯾﻢ. ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا داﺋﻤﺎً ﺧﻄﺎﻫﺎي ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﮐﻨﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﺆوﻟﯿﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢﻫﺎي ﻧﺎدرﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ و ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف و ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﺑﺮوﯾﻢ و از او ﮐﻤﮏ ﺑﻄﻠﺒﯿﻢ. ﺧﻄﺎﻫﺎي ﺧﻮد را اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﯿﻢ و از او ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﻣﺎ را در ﻣﺴﯿﺮ درﺳﺘﯽ ﻗﺮار دﻫﺪ.

ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺧﺪا ﺧﺪاﯾﯽ ﭼﻤﺎق ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ. او ﺧﺪاﯾﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ از ﻫﺮ ﭘﺪري ﮐﻪ ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ. او ﻣﺎ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ دوﺳﺖ ﻣﯽدارد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪري دﻟﺴﻮز، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺆوﻟﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ. آﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن و دﻟﺴﻮزي اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ؟

ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ

ﻓﺼﻞ ٣

اﯾﻨﮏ وارد ﭘﺎراﮔﺮاف ﯾﺎ ﺑﻨﺪ دوم اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎً در ﺑﺎره ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ. ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻨﺪ را در ﭼﻨﺪ ﻓﺼﻞ ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد. اﯾﻦ ﺑﻨﺪ ﺑﻪ ذات او، ﮐﺎر او ﺑﺮاي ﻣﺎ، ﻣﺼﺎﺋﺐ او، ﻗﯿﺎم او، ﺻﻌﻮد او، ﺟﺎﯾﮕﺎه او در آﺳﻤﺎن، و ﺑﺎزﮔﺸﺖ او و داوري ﺟﻬﺎن ﻣﯽﭘﺮدازد. ﻣﺎ در اﯾﻦ ﻓﺼﻞ، ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮدن او ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭘﺮداﺧﺖ.

ﺳﻄﺮ اول اﯾﻦ ﺑﻨﺪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ، ﻋﯿﺴﺎي ﻣﺴﯿﺢ، ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﺪا.«. ﺣﺎل ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﭘﺮدازﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ« ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺳﻄﺮ ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻦ ﺑﻨﺪ را آﻏﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ.

ﻣﻔﻬﻮم »ﺧﺪاوﻧﺪ«

ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ، ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ.«. اﻣﺎ ﻣﻔﻬﻮم آن ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﺮﭼﻪ اﻣﺮوزه در ﻣﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽزﺑﺎﻧﺎن ﺗﺼﻮر ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻠﻤﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻫﻤﺎن »ﺧﺪا« اﺳﺖ، اﻣﺎ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. در ادﺑﯿﺎت ﮐﻼﺳﯿﮏ ﻓﺎرﺳﯽ )ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل، در ﮔﻠﺴﺘﺎن(، ﮐﻠﻤﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺻﺎﺣﺐ، ارﺑﺎب، ﭘﯿﺸﻮا، آﻗﺎ، ﯾﺎ ﻣﻮﻻ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺘﺎد اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮد؛ او ﻣﺮﺷﺪ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺮﯾﺪ. اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﻟﺰاﻣﺎً ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ »ﺧﺪا« ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﺮاي ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ، ﺧﺪا ﻫﻤﺎﻧﺎ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﯾﻌﻨﯽ ارﺑﺎب و ﺻﺎﺣﺐاﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ. در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه »ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ، ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ.«. در زﺑﺎﻧﻬﺎي ﻏﺮﺑﯽ، ﮐﻠﻤﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﻨﯽ را دارد، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻻ، ارﺑﺎب، و ﺻﺎﺣﺐاﺧﺘﯿﺎر. ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اوﻟﯿﻪ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ در اﻣﭙﺮاﻃﻮري روم ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ اﻣﭙﺮاﻃﻮر »ﺧﺪاوﻧﺪ« اﺳﺖ، ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن از ﭘﺬﯾﺮش آن اﻣﺘﻨﺎع ﻣﯽورزﯾﺪﻧﺪ و ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، زﯾﺮا آﻧﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ »ارﺑﺎب« ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮد.

ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﻪ در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد، اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ او را ﺑﻪﻋﻨﻮان »ارﺑﺎب« ﯾﺎ »ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺎﻣﻞ« زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ. آﯾﺎ او واﻗﻌﺎً ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ اﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﺻﻪﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺗﺤﺖ اﺧﺘﯿﺎر و رﻫﺒﺮي او ﻗﺮار دارد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ آﯾﺎ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ از او ﭘﯿﺮوي ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ؟

»ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ«

وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ«، در واﻗﻊ اﻋﻼم ﻣﯽدارﯾﻢ ﮐﻪ او ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐاﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ اﺳﺖ. اﻣﺎ آﯾﺎ واﻗﻌﺎً اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ اﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﯾﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺻﺎﺣﺐاﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﺳﺖ؟ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ؟ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎ و ﺗﻤﺎﯾﻼت ﻣﻦ؟ ﭘﻮل؟ ﻟﺬات؟ رواﺑﻂ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﯾﺎ دوﺳﺘﺎن؟ ﺷﻬﺮت؟ ﺟﺎه و ﻣﻘﺎم؟ آﺑﺮو؟

ﺳﺮورِ ﻣﺎ ﻋﯿﺴﯽ در ﺑﺎره اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. ﻓﺮﻣﻮد: ”اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺮوي ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده، ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ ﮔﯿﺮد و از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ«. )ﻣﺮﻗﺲ .(34:8 وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ: »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ«، در واﻗﻊ اﻋﻼم ﻣﯽدارﯾﻢ ﮐﻪ رﻫﺒﺮ و ﺻﺎﺣﺐاﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻋﯿﺴﯽ اﺳﺖ و ﻣﺎ در راه او ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را اﻧﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و در ﭘﯽ او ﻣﯽروﯾﻢ. او رﻫﺒﺮ اﺳﺖ و ﻣﺎ رﻫﺮو. ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد را زﯾﺮ ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ و ﺧﻮاﺳﺖ او را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﯿﻢ. ﻣﻔﻬﻮم »ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮑﺘﺎ« ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ.

»ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ«

ﺗﻠﻔﻆ درﺳﺖ ﻧﺎم »ﻋﯿﺴﯽ« در ﻋﺒﺮي، »ﯾﺸﻮﻋﻪ« اﺳﺖ، ﻫﻤﺎن ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ ﺑﺮاي ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻪﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻌﻨﯽ آن اﯾﻦ اﺳﺖ: »ﯾﻬﻮه ﻧﺠﺎت اﺳﺖ.«

ﻋﻨﻮان »ﻣﺴﯿﺢ« ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﻃﻼق ﻣﯽﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﯾﮏ ﻣﻘﺎم ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ ﯾﺎ ﺳﻤﺘﯽ ﻣﺴﺢ ﯾﺎ ﺗﺪﻫﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ او روﻏﻦ ﻣﻘﺪس ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. در ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ، ﺑﺮﺧﯽ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽﻫﺎﯾﯽ در ﺑﺎره ﮐﺴﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و از ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﻔﻘﺪ ﮐﺮده، اﯾﺸﺎن را از اﺳﺎرتﻫﺎ رﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﺪ داد و ﻣﺠﺪ و ﻋﻈﻤﺖ اﯾﺸﺎن را ﺑﺪﯾﺸﺎن ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮداﻧﺪ. ﻋﻠﻤﺎي ﯾﻬﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮد ﻣﻮﻋﻮدي را »ﻣﺴﯿﺢ« ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ. در ﺳﺪه ﻧﺨﺴﺖ ﭘﯿﺶ از ﻣﯿﻼد و ﻧﯿﺰ ﭘﺲ از ﻇﻬﻮر ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي، ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎﻧﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺪﻋﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻮدﻧﺪ و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﺳﯿﻄﺮه روﻣﯽﻫﺎ آزاد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد. اﻣﺎ رﺳﻮﻻن ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻌﺠﺰات و ﮐﺮاﻣﺎت او، و ﻧﯿﺰ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻫﯿﺄت او ﺑﺮ ﺑﺎﻻي ﮐﻮه، و ﻣﺮگ و ﻗﯿﺎم او، ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ واﻗﻌﯽ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي اﺳﺖ.

در ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﻋﻨﻮان »ﻣﺴﯿﺢ« ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ. او در زﻣﺎن ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ »ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي« ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد.

ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﺪا

در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﯾﻬﻮد، وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﮐﺴﯽ را ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻨﺪ، از اﺻﻄﻼح »ﭘﺴﺮ« اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﺜﻼً ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﻼﻧﯽ »ﭘﺴﺮ ﺧﺸﻢ« اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ اﺳﺖ. در ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ، ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از اﯾﻦ اﻣﺮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ. ﯾﻌﻘﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ »ﭘﺴﺮان رﻋﺪ« ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ (17:3، ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﻋﺪآﺳﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﯾﻮﺳﻒ ﻧﯿﺰ »ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ« ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪه، ﯾﻌﻨﯽ »ﭘﺴﺮ ﺗﺸﻮﯾﻖ« )اﻋﻤﺎل (36:4، زﯾﺮا ﺑﺴﯿﺎر اﻫﻞ ﺗﺸﻮﯾﻖ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻮد )اﻋﻤﺎل .(24-22:11اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ از ﺗﻤﺎم ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺧﺪا »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا«  ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي  ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. در ﺑﺨﺶ ﺑﻌﺪي ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺼﻞ، ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﯿﺸﺘﺮي در اﯾﻦ ﻣﻮرد داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

»ﻣﻮﻟﻮد ازﻟﯽ ﭘﺪر«…

ﺑﺨﺶ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻣﻮﻟﻮد ازﻟﯽ ﭘﺪر. او ﺧﺪاﺳﺖ از ﺧﺪا، ﻧﻮر از ﻧﻮر، ﺧﺪاي راﺳﺘﯿﻦ از ﺧﺪاي راﺳﺘﯿﻦ ﮐﻪ زاده ﺷﺪه و آﻓﺮﯾﺪه ﻧﺸﺪه اﺳﺖ؛ ﻫﻢذات ﺑﺎ ﭘﺪر.«.

ﻣﺴﯿﺢ، ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺪا، در ازل، ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ زﻣﺎﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، از ﭘﺪر زاده ﺷﺪ. ﺗﺄﮐﯿﺪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺨﻠﻮق ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﺪاي ﭘﺪر زاده ﺷﺪه اﺳﺖ. او ﺑﺎ ﭘﺪر ﻫﻢذات اﺳﺖ. ﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰي ﻣﯽﺳﺎزﯾﻢ، آن ﭼﯿﺰ از ذات ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﺎ از ﭼﻮب اﺳﺖ، ﯾﺎ از ﺳﻨﮓ، ﯾﺎ ﻓﻠﺰات ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻃﺒﯿﻌﺖ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﺮزﻧﺪي ﺑﻪدﻧﯿﺎ ﻣﯽآورﯾﻢ، ﻣﻮﺟﻮدي از ذات ﺧﻮد ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽآورﯾﻢ. اﯾﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﻢ. او ﻣﺨﻠﻮق ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ زادهﺷﺪه اﺳﺖ. او ﻫﻢذات ﺑﺎ ﻣﺎ اﺳﺖ. ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻢ از ﭘﺪر زاده ﺷﺪه و ﻫﻢذات ﺑﺎ او اﺳﺖ.

اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ از ﺧﺪاي ﭘﺪر زاده ﺷﺪه ﻣﻨﻈﻮرﻣﺎن ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﮐﻨﺎر ﺧﺪاي ﭘﺪر وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﻣﻨﻈﻮر از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﻣﺴﯿﺢ از ﭘﺪر ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه ﭼﯿﺴﺖ؟ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ »ﮐﻼم ﺧﺪا«، ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ، ﻫﻤﯿﺸﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ و زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ او وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ  اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ او را »ﻣﻮﻟﻮد« ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ، ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺑﺪﻋﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﻘﻒ آرﯾﻮس ﻣﻄﺮح ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ »ﮐﻼم ﺧﺪا« ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ. آرﯾﻮس او را ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ آﻓﺮﯾﺪه ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ. ﻃﺒﻖ ﺗﻌﻠﯿﻢ آرﯾﻮس، »ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺪا« از ازل وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ و در زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻌﯿﻦ، ﺧﺪاي ﭘﺪر او را ﺧﻠﻖ ﮐﺮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺑﺪﻋﺖ و اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد اﻧﺤﺮاﻓﯽ، ﭘﺪران ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺗﺼﺮﯾﺢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ او »ﻣﺨﻠﻮق« ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ »ﻣﻮﻟﻮد« اﺳﺖ و از ازل ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﺪاي ﭘﺪر وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.

اﻣﺎ ﭼﺮا »ﻣﻮﻟﻮد«؟ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﺴﺖ؟ آﯾﺎ ﻣﻨﻈﻮر اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ »ﮐﻼم ﺧﺪا« زﻣﺎﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاي ﭘﺪر ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﻧﻪ! ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارﯾﻢ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎي رﺳﻮل ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »در اﺑﺘﺪا ﮐﻼم ﺑﻮد، و ﮐﻼم ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻮد، و ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﻮد«. )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(1:1 ﻃﺒﻖ اﯾﻦ آﯾﻪ، ﻫﯿﭻ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ »ﮐﻼم« وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺆال ﻣﺎ در آﯾﻪ 18 ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺼﻞ از ﯾﻮﺣﻨﺎ آﻣﺪه ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﺧﺪا )ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪاي ﭘﺪر( را ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ؛ ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪاي ﮐﻪ در آﻏﻮش ﭘﺪر اﺳﺖ، ﻫﻤﺎن او را ﻇﺎﻫﺮ ﮐﺮد«. )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(18:1 ﻃﺒﻖ اﯾﻦ آﯾﻪ، »ﮐﻼم« ﯾﺎ »ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ« در »آﻏﻮش ﭘﺪر« ﺑﻮده اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﺎ او داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﻣﺎ در ﻣﻘﻄﻌﯽ از زﻣﺎن در ازﻟﯿﺖ، ﺧﺪاي ﭘﺪر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ »ﭘﺴﺮ« ﯾﺎ »ﮐﻼم« را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ را در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ دﻫﺪ )ﮐﻮﻟﺴﯿﺎن .(20:1 در اﯾﻦ ﻣﻘﻄﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ »ﭘﺴﺮ« از آﻏﻮش ﭘﺪر »ﻣﻮﻟﻮد« ﻣﯽﺷﻮد، ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺨﺼﯿﺺ و ﺗﻘﺪﯾﺲ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﺟﻼل ﭘﺪر را ﺗﺮك ﮐﻨﺪ و اﻧﺴﺎن ﺷﻮد. ﻣﺰﻣﻮر دوم اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﺑﺴﯿﺎر روﺷﻦﺗﺮ ﮐﺮده، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »”ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮد را ﻧﺼﺐ ﮐﺮدهام، ﺑﺮ ﮐﻮه ﻣﻘﺪس ﺻﻬﯿﻮن«. ﻓﺮﻣﺎن را اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻢ: ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: »ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ. اﻣﺮوز ﺗﻮ را ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺮدم“«. )ﻣﺰﻣﻮر .(7-2:6 ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻮد، از ﻗﺒﻞ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ، اﻣﺎ در ﻣﻘﻄﻌﯽ از زﻣﺎن، ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻧﺼﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﯾﻦ »ﻧﺼﺐ ﮐﺮدن«، ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ »ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن« ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. در واﻗﻊ، »ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن« زﻣﺎﻧﯽ در ازﻟﯿﺖ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﭘﺪر »ﭘﺴﺮ« را ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه ﺟﻬﺎن ﺑﺸﻮد، ﯾﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ، او را از »آﻏﻮش« ﺧﻮد ﺟﺪا ﺳﺎﺧﺖ و ﻧﺼﺐ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺨﻠﻮق ﮔﺮدد. اﻣﺎ ﻃﺒﻌﺎً اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ازﻟﯽ در ﺑﻌﺪ زﻣﺎن، دو ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﯿﺶ رخ داد. اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﺧﺪا، اﯾﻦ اﺗﻔﺎق از ازل اﻓﺘﺎده ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎ در ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ 8:13 ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮه ﺧﺪا »از ﺑﻨﺎي ﻋﺎﻟﻢ ذﺑﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد.«.

اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺑﺎره اﻣﻮر ﻋﺎﻟﻢ روح ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ و ﭼﺎرهاي ﻧﺪارﯾﻢ ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ اﻣﻮر را ﻃﺒﻖ درك و ﻓﻬﻢ ﺑﺸﺮي ﺧﻮد و ﺑﺎ زﺑﺎن و ﮐﻠﻤﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎن ﮐﻨﯿﻢ. اﻣﺎ اﯾﻨﮑﻪ در آﺳﻤﺎن و در ﻋﺎﻟﻢ روﺣﺎﻧﯽ ﻋﻤﻼً ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ، در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺒﻬﻢ اﺳﺖ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ وارد ﻋﺎﻟﻢ روﺣﺎﻧﯽ ﺷﻮﯾﻢ.

ﻣﺜﺎﻟﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﯿﺎورﯾﻢ، ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭘﺪري اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ دﺧﺘﺮش را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﺮدي در آورد. اﯾﻦ دﺧﺘﺮ از ﭘﯿﺶ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ، اﻣﺎ در ﯾﮏ زﻣﺎن ﻣﻘﺮر، ﭘﺪر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد آن دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ آن ﻣﺮد اﺧﺘﺼﺎص دﻫﺪ و ﻧﺰد او ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. ﺧﺪاي ﭘﺪر ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد.

»از ﻃﺮﯾﻖ او ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺘﯽ ﯾﺎﻓﺖ«

ﻃﺮح آﻓﺮﯾﻨﺶ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ را ﺧﺪاي ﭘﺪر رﯾﺨﺖ و ﭘﺴﺮ او اﯾﻦ ﻃﺮح را ﺑﻪ اﺟﺮا در آورد. ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ »ﮐﻼم ﺧﺪا« اﺳﺖ، از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاي ﭘﺪر، ﻋﺎﻣﻞ آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ. ﯾﻮﺣﻨﺎي رﺳﻮل ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪواﺳﻄﻪ او ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ، و از ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ، ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪون او ﭘﺪﯾﺪار ﻧﮕﺸﺖ«. )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(3:1 در رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا »در اﯾﻦ زﻣﺎﻧﻬﺎي آﺧﺮ ﺑﻪواﺳﻄﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ، ﭘﺴﺮي ﮐﻪ او را وارث ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺮر داﺷﺖ و ﺑﻪواﺳﻄﻪ او ﺟﻬﺎن را آﻓﺮﯾﺪ«. )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن .(2:1 ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﻪﻫﻨﮕﺎم آﻓﺮﯾﻨﺶ ﮐﻠﻤﻪاي ﮔﻔﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ، در واﻗﻊ ﻫﻤﯿﻦ »ﮐﻼم«، ﯾﻌﻨﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ را ﻣﺄﻣﻮر ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎ را ﺑﻪوﺟﻮد ﺑﯿﺎورد.

ﻓﺼﻞ ۴

ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ )ﲞﺶ ﺍﻭﻝ(

 

 

»ﺑﺮاي ﻣﺎ آدﻣﯿﺎن… از آﺳﻤﺎن ﻓﺮود آﻣﺪ«

ﻣﺴﯿﺢ وﺟﻮدي اﺳﺖ ازﻟﯽ، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ او ﭘﯿﺶ از وﻻدﺗﺶ در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن، در آﺳﻤﺎن ﻧﺰد ﭘﺪر ﺑﻮد. او از آﺳﻤﺎن ﻓﺮود آﻣﺪ، ﺗﻦ ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﺴﺎن ﮔﺮدﯾﺪ. ﺑﻪﺑﯿﺎﻧﯽ واﺿﺢﺗﺮ، ﺟﺰﺋﯽ از اﻟﻮﻫﯿﺖ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻫﺪﻓﯽ؟ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدﻫﺪ: »ﺑﺮاي ﻣﺎ آدﻣﯿﺎن و ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﺎ.«. ﺣﺎل اﯾﻦ ﺳﺆال ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ اﻧﺴﺎن ﭼﻪ ﻧﻘﺼﯽ دارد ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﺪا، آن ﻣﻮﻟﻮد ازﻟﯽ ﭘﺪر، آن ﺧﺪاي راﺳﺘﯿﻦ از ﺧﺪاي راﺳﺘﯿﻦ، اﻧﺴﺎن ﺷﻮد ﺗﺎ او را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ؟

ﺑﺮاي ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺆال، ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺑﺸﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﯿﻨﺪارﯾﻢ. ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺧﻮد ﻧﻈﺮي ﺑﯿﻔﮑﻨﺪ. اﮔﺮ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺧﻮد دﻗﯿﻖ ﺷﻮﯾﻢ، ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﻮﺟﻮدي واﻗﻌﺎً ﭘﯿﭽﯿﺪه، ﺑﺎ اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎﯾﯽ ﺑﺲ ﭘﯿﭽﯿﺪهﺗﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ. اﮔﺮ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ وﺿﻊ ﺧﻮد و ﺑﺸﺮﯾﺖ را ﺑﻪﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﻣﻮرد ﮐﺎوش ﻗﺮار دﻫﯿﻢ، ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاردي را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد: ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ، ﺧﻮدﻣﺤﻮري، ﺟﺎهﻃﻠﺒﯽ، ﺑﺪﺧﻮاﻫﯽ، ﺑﺪﻃﯿﻨﺘﯽ، ﺣﺴﺎدت، ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻦ دﯾﮕﺮان، دﺷﻤﻨﯽ، ﺑﻐﺾ و ﮐﯿﻨﻪﺗﻮزي، ﭘﺮﺗﻮﻗﻊ ﺑﻮدن، دﯾﮑﺘﺎﺗﻮري، ﺳﻠﻄﻪﺟﻮﯾﯽ، ﻃﻤﻊ و ﺣﺮص و آز، ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ، ﺳﻮء ﻇﻦ و ﺑﺴﯿﺎري ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﺮ. ﮔﺎه ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺷﻬﻮات، ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺟﻨﺴﯽ، دزدي ﯾﺎ ﻗﺘﻞ ﮔﻨﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﮔﺴﺘﺮه ﮔﻨﺎه ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺮاﺗﺮ از آن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ذات اﻧﺴﺎن ﺧﺮاب اﺳﺖ. در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﻮده اﺳﺖ و در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ.

ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ذﮐﺮ ﮐﺮدﯾﻢ، در ﻣﻘﯿﺎس ﮐﻮﭼﮏ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺜﻼً در ﺧﺎﻧﻮاده، ﻣﻮﺟﺐ ﻃﻼق ﻣﯽﮔﺮدد، و در ﻣﻘﯿﺎس ﺑﺰرگ، ﯾﻌﻨﯽ در ﮐﺸﻮرﻫﺎ، ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻨﮕﻬﺎي ﺧﺎﻧﻤﺎنﺳﻮز. روﺣﯿﻪ دﯾﮑﺘﺎﺗﻮري در ﻣﻘﯿﺎس ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻠﻄﻪﺟﻮﯾﯽ ﯾﮑﯽ از زوﺟﯿﻦ در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯽﮔﺮدد، و در ﻣﻘﯿﺎس ﺑﺰرگ، ﻣﻮﺟﺐ دﯾﮑﺘﺎﺗﻮري در ﺳﻄﺢ ﮐﺸﻮر. در ﺿﻤﻦ، اﮔﺮ ﻫﺮ ﮐﺸﻮري ﺑﻪ آﻧﭽﻪ دارد ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﺪ و ﻃﻤﻊ ﺑﻪ داراﯾﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺟﻨﮕﯽ درﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد. آزادي و دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ و ﻧﻮعدوﺳﺘﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻗﺼﻪﻫﺎ اﺳﺖ. در وﺟﻮد اﻧﺴﺎن ﺧﻸﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ آن را ﭘﺮ ﮐﻨﺪ، و در اﯾﻦ راه، از ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﻗﻮل ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ ﻣﻌﺮوف، »ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺷﻨﺎﮔﺮان ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ، اﻣﺎ آب ﮔﯿﺮﻣﺎن ﻧﻤﯽآﯾﺪ.«.

اﻣﺎ ﻋﻠﺖ اﯾﻦ وﺧﺎﻣﺖ وﺿﻊ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ. در ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس، ﺑﻪ ﮔﻨﺎه اوﻟﯿﻪ آدم و ﺣﻮا اﺷﺎره ﺷﺪه ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺧﺪا اﯾﺸﺎن را از ﻓﺮدوس ﺑﯿﺮون ﮐﻨﺪ. ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ روﻣﯿﺎن، ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ، ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﯽ وﺿﻊ ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻨﺎه اوﻟﯿﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽدﻫﺪ. اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاي ﮔﻨﺎه اوﻟﯿﻪ در ﻓﺼﻞ ﺳﻮم ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ دﻗﯿﻘﺎً ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ، ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﯿﻢ. ﮔﻨﺎه آدم و ﺣﻮا ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﺳﺎده از ﺣﮑﻢ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد. ﺣﻮا ﺑﻪدﻧﺒﺎل اﻏﻮاي ﻣﺎر، ﺑﻪ درﺧﺖ ﻣﻤﻨﻮع ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، »دﯾﺪ ﮐﻪ آن درﺧﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮراك ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺷﻤﻨﺎ و درﺧﺘﯽ دﻟﭙﺬﯾﺮ و داﻧﺶاﻓﺰا اﺳﺖ« )ﭘﯿﺪاﯾﺶ .(6:3 ﺧﺪا اﻧﻮاع ﻣﯿﻮهﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺧﻮراك ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺑﻮد. اﯾﺸﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺘﻨﺪ. اﻣﺎ آﻧﺎن ﺑﻪدﻧﺒﺎل داﻧﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﺣﺮص و آز و ﻃﻤﻊ و ﺟﺎهﻃﻠﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﺑﺮدﯾﻢ. ﺧﺪا اﻧﺴﺎن را ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮاﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ او ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ. ﻣﺎر ﺑﻪ ﺣﻮا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: »ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﻋﺎرف ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻮد«. .(5:3) اﯾﺸﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ داﺷﺘﻨﺪ، ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺣﺎﮐﻤﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن داﺷﺘﻨﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﺷﻮﻧﺪ. ﮔﻨﺎه اوﻟﯿﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﯾﮏ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﺳﺎده ﻧﺒﻮد. ﮔﻨﺎه اوﻟﯿﻪ آدم و ﺣﻮا ﻫﻤﺎﻧﺎ »ﺧﺪاﺳﺎزي ﻧﻔﺲ« ﺑﻮد!

اﯾﻦ اﺳﺖ ﻋﻤﻖ ﻓﺎﺟﻌﻪ! و ﻫﻤﻪ ﻣﺎ در اﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺷﺮﯾﮏ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻫﻢ ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﺗﻮارﺛﯽ، و ﻫﻢ ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻓﺮدي. ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻪ ﺑﺎزي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ. ﺑﭽﻪﻫﺎ از ﻫﻤﺎن ﺳﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﮐﻮﺷﻨﺪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي دﯾﮕﺮي را ﻗﺒﻀﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﭽﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻦ را از واﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮد آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، دروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ )ﻣﺜﻼً اﻧﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي را او ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ.( ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﺮﯾﺐ و ﻧﯿﺮﻧﮓ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد. اﯾﻦ ﯾﮏ اﻣﺮ ﻓﻄﺮي اﺳﺖ و ﻟﺰوﻣﺎً آﻧﻬﺎ را از ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺎﻣﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ. ذات ﺑﺸﺮ ﺧﺮاب اﺳﺖ. ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻬﺎي ﺑﺸﺮ ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر اﺻﻼح ﺧﻮد، ﺑﻪ ﻗﻮل آن ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ ﻗﺪﯾﻤﯽ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﻫﻤﺎن اﻻغ و ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭘﺎﻻﻧﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺎز دارد ﮐﺴﯽ از ﺑﯿﺮون از ﺧﻮدش او را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ و اﯾﻦ ذات را درﺳﺖ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﺮاي ﻣﺎ آدﻣﯿﺎن و ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﺎ از آﺳﻤﺎن ﻓﺮود آﻣﺪ.«.

»از آﺳﻤﺎن ﻓﺮود آﻣﺪ… اﻧﺴﺎن ﮔﺮدﯾﺪ«

ﻋﺒﺎرت ﮐﺎﻣﻞ در اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﺮاي ﻣﺎ آدﻣﯿﺎن و ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﺎ از آﺳﻤﺎن ﻓﺮود آﻣﺪ. ﺑﻪ ﻗﺪرت روحاﻟﻘﺪس، از ﻣﺮﯾﻢ ﻋﺬرا ﺗﻦ ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﺴﺎن ﮔﺮدﯾﺪ.«.

ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺶ از وﻻدﺗﺶ از ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎﮐﺮه، در آﺳﻤﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ. ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »در آﻏﺎز ﮐﻼم ﺑﻮد، و ﮐﻼم ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد و ﮐﻼم، ﺧﺪا ﺑﻮد… و ﮐﻼم، اﻧﺴﺎن ﺧﺎﮐﯽ ﺷﺪ و در ﻣﯿﺎن ﻣﺎ ﻣﺴﮑﻦ ﮔﺰﯾﺪ«. )ﯾﻮﺣﻨﺎ 1:1 و .(14 ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻔﻬﻮم را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »او ﮐﻪ ﻫﻤﺬات ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد، از ﺑﺮاﺑﺮي ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﺑﻬﺮه ﻧﺠﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد و ذات ﻏﻼم ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ، ﺑﻪﺷﺒﺎﻫﺖ آدﻣﯿﺎن در آﻣﺪ«. )ﻓﯿﻠﯿﭙﯿﺎن .(7-6:2

ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻫﻤﺬات ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد، ﺟﻼل و ﻗﺪرت و اﻣﺘﯿﺎزات ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و اﻧﺴﺎن ﺷﺪ. او در دوره ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺧﻮد، از ﻫﻤﺎن ذات اﻟﻬﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد، اﻣﺎ از اﻣﺘﯿﺎزات آن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽﮐﺮد. او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﻣﯿﺎن رﻋﺎﯾﺎي ﺧﻮد آﻣﺪ و ﺑﺎ آﻧﺎن ﻫﻤﺪرد ﺷﺪ ﺗﺎ دردﺷﺎن را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ.

»از ﻣﺮﯾﻢ ﻋﺬرا«

ﻣﺮﯾﻢ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ آﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎﮐﺮه )ﻋﺬرا( ﺑﻮد. ﻧﻄﻔﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻧﻄﻔﻪاي ﻋﺎدي ﻧﺒﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، ﻣﺮﯾﻢ »ﺑﻪ ﻗﺪرت روحاﻟﻘﺪس« ﺑﺎردار ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ، ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻧﻄﻔﻪ ﻋﯿﺴﯽ آﻓﺮﯾﻨﺸﯽ ﻣﺠﺪد ﺑﻮد. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ او را »آدم دوم« ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(48-45:15

ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ و ارﺗﻮدﮐﺲ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﭘﺲ از وﺿﻊ ﺣﻤﻞ، ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﺎﮐﺮه ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﺑﺎ ﯾﻮﺳﻒ راﺑﻄﻪ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﺮزﻧﺪ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺎورد. اﯾﻦ دﺳﺖ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻪ در اﻧﺠﯿﻞﻫﺎ ﻣﻮرد اﺷﺎره ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ، ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺎﻟﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ.

ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﺮﯾﻢ را داراي ﻟﻘﺎح ﻣﻄﻬﺮ ﻣﯽداﻧﻨﺪ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ، ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ او ﻣﺮﯾﻢ را از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻄﻔﻪاش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ از ﮔﻨﺎه ﻣﻮروﺛﯽ آدم و ﺣﻮا ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺣﻤﻞ ﻋﯿﺴﯽ در رﺣﻢ ﺧﻮد ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻟﻘﺎح ﻣﻄﻬﺮ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد. ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎنﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه را ﻧﻤﯽﭘﺬﯾﺮﻧﺪ.

»ﺗﻦ ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﺴﺎن ﺷﺪ«

ﭘﺴﺮ ﺧﺪا از ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎﮐﺮه »ﺗﻦ ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﺴﺎن ﺷﺪ.« ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ آن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﮕﺬارﯾﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا در ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ذات اﻟﻬﯽ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﺮد، اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ ﺷﺪ. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا »ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ.« ﻋﯿﺴﯽ ﺟﺴﻢ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺴﻢ ﯾﺎ اﻧﺴﺎن ﺧﺎﮐﯽ ﺷﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(14:1 ﻋﯿﺴﯽ در دوره ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺧﻮد، ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺪا ﺑﻮد و ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼً اﻧﺴﺎن. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﮐﺎﻣﻼً اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺟﺴﻢ ﻋﯿﺴﯽ ﺟﺴﻤﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ روﺣﺶ روح ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد. ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي در ﺗﻤﺎﻣﯿﺘﺶ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد. ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﮑﻪ او ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺴﻢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ. اﯾﻦ ﯾﮏ راز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪواﺳﻄﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻣﮑﺸﻮف ﺷﻮد.

اﻣﺎ ﻋﯿﺴﯽ در دوره ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺧﻮد، از اﻣﺘﯿﺎزات اﻟﻬﯽ ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽﮐﺮد. او ﮐﻪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ و داﻧﺎي ﮐﻞ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد، در اﯾﻦ دوره ﺧﻮد را ﻣﺤﺪود ﺳﺎﺧﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺸﺮ ﻋﺎدي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد و ﻣﻌﺠﺰات ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻗﺪرت روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﻣﯽرﺳﺎﻧﯿﺪ )ﻣﺘﯽ (28:12، ﻧﻪ ﺑﻪواﺳﻄﻪ ﻗﺪرت اﻟﻬﯽ ﺧﻮد )ﻋﺒﺮ .(8-7:5 او ﺧﻮد را ﻣﺤﺪود ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

ﺑﻌﻀﯽ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰات و ﮐﺎرﻫﺎي ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰي ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﮐﺮد ﻧﺸﺎندﻫﻨﺪه اﻟﻮﻫﯿﺖ او ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺮداﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ، اﯾﻠﯿﺎ و اﻟﯿﺸﻊ ﻧﯿﺰ ﻣﻌﺠﺰات ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاي اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادﻧﺪ. رﺳﻮﻻن ﻣﺴﯿﺢ ﻧﯿﺰ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از او اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ و ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻦ اﻣﺮ را ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(12:14 آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ او ﻫﻤﺎن ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﻖ او در ﮐﺘﺐ اﻧﺒﯿﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﻧﻮع ﻣﻌﺠﺰات و ﻗﻮات ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺧﻮاﻫﺪ آورد. در ﺿﻤﻦ، ﻃﺒﻖ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﻧﺒﯿﺎ، ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ وﺟﻮدي اﻟﻬﯽ ﺑﺎﺷﺪ )ﻣﺜﻼً اﺷﻌﯿﺎ .(6:9 آﻧﭽﻪ اﻟﻮﻫﯿﺖ ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد، ادﻋﺎﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد. او ﺑﻪﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻓﺮﻣﻮد: »ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا دﯾﺪه، ﭘﺪر را دﯾﺪه اﺳﺖ«. )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(9:14 اﻣﺎ اﯾﻦ ادﻋﺎﻫﺎ ﺑﻪﺧﻮدي ﺧﻮد ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. او ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه، روز ﺳﻮم زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻫﻢ ﺷﺪ. زﻧﺪه ﺷﺪن او ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ادﻋﺎ ﮐﺮد واﻗﻌﯿﺖ دارد. ﮐﺴﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺮگ ﺧﻮد را ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در روزﺳﻮم ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮده اﺳﺖ. و اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي رخ داد.

ﭼﻨﺪ ﺗﺬﮐﺮ

ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ، »ﻋﯿﺴﯽ ﺧﺪا اﺳﺖ.« اﯾﻦ ادﻋﺎ از ﻧﻈﺮ اﻟﻬﯿﺎﺗﯽ درﺳﺖ اﺳﺖ، اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﺎ آﻣﻮزه ﺗﺜﻠﯿﺚ آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، زﯾﺮا در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت، او ﺗﺼﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد و ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺎ را درﺳﺖ درك ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﻣﺎ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺪاي ﺗﺜﻠﯿﺚ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﺪر، ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس. ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺜﻠﯿﺚ را ﺑﻌﺪ از ﺑﺤﺚ در ﺑﺎره روحاﻟﻘﺪس ﻣﻮرد اﺷﺎره ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﯿﻢ داد.

در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس، ﻋﺒﺎرت »ﻋﯿﺴﯽ ﺧﺪا اﺳﺖ« ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ او ﺑﻪﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﯾﺎ ﮐﻼم و ﻧﻈﺎﯾﺮ آن اﺷﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪﺟﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﻧﺎوارد ﻣﺎ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﻧﺸﻮد. ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺟﺰﺋﯽ از وﺟﻮد ﺧﺪاي ﺗﺜﻠﯿﺚ اﺳﺖ و در ﮐﻨﺎر ﭘﺪر و روحاﻟﻘﺪس، ﺧﺪاي واﺣﺪ را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﺪ، اﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ، از اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي او ﻏﻠﻂاﻧﺪاز ﻧﺒﺎﺷﺪ.

ﺑﺎز ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ، »ﺧﺪا ﺟﺴﻢ ﺷﺪ.« ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ دادﯾﻢ در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﺻﺪق ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮐﺎرﺑﺮد ﭼﻨﯿﻦ اﺻﻄﻼﺣﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﺮاي اﺷﺨﺎص ﻧﺎوارد ﻣﯽﺷﻮد. درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﯿﺚ ﮐﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ، ﺟﺴﻢ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﺷﺨﺺ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﻪ آﻣﻮزه ﺗﺜﻠﯿﺚ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺷﻨﻮد ﮐﻪ »ﺧﺪا ﺟﺴﻢ ﺷﺪ«، اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ ﺑﻮد، ﺧﺪا دﯾﮕﺮ در ﻫﯿﭻ ﺟﺎي دﯾﮕﺮي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﺎ ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ در دوره ﺑﺸﺮﯾﺖ ﻋﯿﺴﯽ، ﺧﺪاي ﭘﺪر و روحاﻟﻘﺪس در ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ، و اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﯿﺚ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد. ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ، »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺟﺴﻢ ﺷﺪ«، ﺗﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪه دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﻧﺸﻮد. ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ در ﮐﺎرﺑﺮد اﺻﻄﻼﺣﺎت اﻟﻬﯿﺎﺗﯽ ﺗﻮﺟﻪ دﻗﯿﻖ ﻣﺒﺬول دارﯾﻢ.

ﻓﺼﻞ ۵

ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ )ﲞﺶ ﺩﻭﻡ(

 

 

»در زﻣﺎن ﭘﻨﻄﯿﻮس ﭘﯿﻼﻃﺲ… ﻣﺮد و ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺸﺖ«

در دﻧﺒﺎﻟﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﭼﻨﯿﻦ آﻣﺪه: »و در زﻣﺎن ﭘﻨﻄﯿﻮس ﭘﯿﻼﻃﺲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ، رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪ، ﻣﺮد و ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺸﺖ.«. در اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭘﺮداﺧﺖ.

ﻣﺴﯿﺢ در را ﻣﺎ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ، رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺮد. در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ، وﺿﻌﯿﺖ وﺧﯿﻢ ﺑﺸﺮ را ﺷﺮح دادﯾﻢ و ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ آدم و ﺣﻮا ﺑﺎ ﺧﻮردن از ﻣﯿﻮه درﺧﺖ ﻣﻤﻨﻮع در واﻗﻊ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﺧﺪا ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ او داﻧﺎي ﮐﻞ ﺑﺸﻮﻧﺪ. در ﺿﻤﻦ، اﯾﺸﺎن او را دروﻏﮕﻮ ﺷﻤﺮدﻧﺪ، زﯾﺮا اﻋﺘﻤﺎد ﻧﮑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮردن از آن ﺑﻪ ﺿﺮر ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﯾﺸﺎن ﺑﻪﺟﺎي آن، ﮔﻔﺘﻪ ﺷﯿﻄﺎن را ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﺗﻮارﺛﯽ و ﭼﻪ ﺑﻪﻟﺤﺎظ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺨﺼﯽ، در اﯾﻦ »ﺧﺪاﺳﺎزي ﻧﻔﺲ« ﺷﺮﯾﮏ ﻫﺴﺘﯿﻢ. در ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ، ﻫﻤﻪ ﻣﺎ از ﺧﺪا دور ﺷﺪهاﯾﻢ و ﻣﻮرد ﻏﻀﺐ او ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ و ﮐﺎري ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﺧﻮﯾﺶ از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﺧﺪا راه ﻧﺠﺎت ﻣﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. راه ﻧﺠﺎت اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاي ﻣﺎ رﻧﺞ ﺑﮑﺸﺪ، ﻣﺼﻠﻮب ﺷﻮد و ﺑﻤﯿﺮد. اﻣﺎ ﭼﺮا ﺧﺪا ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻬﺎي ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﭙﺮدازد؟ ﭼﺮا ﺻﻠﯿﺐ؟

ﭼﺮا ﺻﻠﯿﺐ؟

ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺳﺆال ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻻزم ﺑﻮد ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﻮد. ﭼﺮا ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻧﺸﺪ؟ ﭼﺮا ﮔﺮدن او را ﻧﺰدﻧﺪ؟ ﺑﺮاي ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺆال، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ اﻋﺪام ﺑﻪوﺳﯿﻠﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد. ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻔﺖآورﺗﺮﯾﻦ و دردﻧﺎﮐﺘﺮﯾﻦ روش اﻋﺪام ﺑﻮد و روﻣﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ را در آن روزﮔﺎر در اﺷﻐﺎل داﺷﺘﻨﺪ، آن را ﺑﺮاي اﻓﺮاد ﻏﯿﺮ ﺗﺒﻌﻪ روم ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﺳﻠﻄﻪ آﻧﺎن ﻗﯿﺎم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎراﺑﺎس ﯾﮑﯽ از ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻮرﺷﯿﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪﺟﺎﯾﺶ اﻋﺪام ﮔﺮدﯾﺪ. ﺷﺨﺺ ﻣﺤﮑﻮم را ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﯿﺦ ﺑﻪ ﭼﻮﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﯽآوﯾﺨﺘﻨﺪ. او ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻃﯽ دو ﯾﺎ ﺳﻪ روز زﺟﺮﮐﺶ ﺷﻮد. ﺑﺮاي آﻧﮑﻪ ﻣﺮگ دﯾﺮﺗﺮ ﻓﺮا ﺑﺮﺳﺪ، زﯾﺮ ﭘﺎي ﻣﺼﻠﻮبﺷﺪﮔﺎن ﺗﯿﺮﮐﯽ ﭼﻮﺑﯽ ﻗﺮار ﻣﯽدادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ وزن ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ و در اﺛﺮ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺟﺜﻪ ﺧﻮد ﺧﻔﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﻣﺮگ در اﺛﺮ ﺧﻔﮕﯽ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﺮد، زﯾﺮا ﺷﺨﺺ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ آوﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ، ﮐﻢﮐﻢ ﻧﯿﺮوي ﺑﺎزوﻫﺎي ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺗﻨﻔﺲ ﺑﺮاﯾﺶ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﮔﺮدد. ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﻦ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎدهﻫﺎ و ﻣﺤﻞ ﻋﺒﻮر ﻣﺮدم ﻣﺼﻠﻮب ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و درس ﻋﺒﺮت ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﻦ آب ﻧﯿﺰ ﻣﯽﻧﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ دﯾﺮﺗﺮ ﺑﻤﯿﺮﻧﺪ. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺳﺮﮐﻪ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺸﻨﮕﯽاش ﺑﺮﻃﺮف ﺷﻮد. ﻃﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ در ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ، ﺷﺨﺺ ﻣﺼﻠﻮب ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻗﻀﺎي ﺣﺎﺟﺖ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﭘﺲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻋﺪام ﺑﻪوﺳﯿﻠﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺧﻔﺖﺑﺎر و ﻧﻨﮕﯿﻦ و رﺳﻮاﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد. آﺑﺮورﯾﺰي ﮐﺎﻣﻞ.

ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺳﻠﻄﻪ روﻣﯽﻫﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ، اﺟﺎزه اﻋﺪام ﮐﺴﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﮔﺮﭼﻪ اﯾﺸﺎن ﮔﺎه ﺑﻌﻀﯽ از اﻓﺮاد را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﺷﺎن ﻏﯿﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ، ﻋﯿﺴﯽ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار روﻣﯽ ﯾﻬﻮدﯾﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ روﻣﯽﻫﺎ او را اﻋﺪام ﮐﻨﻨﺪ. ﺟﺮم او را ﻧﯿﺰ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺟﻠﻮه دادﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ او ﺧﻮد را ﭘﺎدﺷﺎه ﯾﻬﻮد ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار واﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ او را ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺷﻮرﺷﯽ، ﺑﻪﺟﺎي ﺑﺎراﺑﺎس، ﺑﻪوﺳﯿﻠﻪ ﺻﻠﯿﺐ اﻋﺪام ﮐﻨﺪ.

ﺣﺎل ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ درك ﮐﻨﯿﻢ ﭼﺮا روز ﺟﻤﻌﻪ ﻏﺮوب، ﺳﺎق ﭘﺎي آن دو ﻣﺠﺮم را ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﺸﺎن ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ وزن ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ، و در اﺛﺮ ﻓﺸﺎر آوﯾﺨﺘﮕﯽ، زودﺗﺮ ﺧﻔﻪ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻤﯿﺮﻧﺪ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ، دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺟﺎن ﺳﭙﺮده اﺳﺖ. ﭘﺲ دﯾﮕﺮ ﻻزم ﻧﺸﺪ ﺳﺎق ﭘﺎي او را ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ. اﻣﺎ ﻣﺤﺾ اﺣﺘﯿﺎط، ﻧﯿﺰهاي در ﭘﻬﻠﻮي او ﻓﺮو ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ از ﻣﺮگ او اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﻨﺪ. ﻃﺒﻖ رﺳﻮم ﯾﻬﻮدﯾﺎن، ﺟﻨﺎزه ﻣﺼﻠﻮبﺷﺪﮔﺎن ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺷﺐ ﺑﺮ دار ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ. در ﺿﻤﻦ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﻋﯿﺴﯽ زودرس ﺑﻮد.

ﭼﺮا ﺻﻠﯿﺐ ﺿﺮورت داﺷﺖ

ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﮐﻪ در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﺑﺎره ﻣﺎﻫﯿﺖ ﮔﻨﺎه آدم و ﺣﻮا دادﯾﻢ )ﺧﺪاﺳﺎزي ﻧﻔﺲ( و ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت اﯾﻦ ﻓﺼﻞ در ﺑﺎره روش اﻋﺪام ﺑﺎ ﺻﻠﯿﺐ، اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺮد. اﮔﺮ آدم و ﺣﻮا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﺑﺮﺳﻨﺪ و ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﮕﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎهﻃﻠﺒﯽ را در ﺧﻮد ﺧﻔﺘﻪ دارﯾﻢ، ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻪ وﺟﻮدي اﻟﻬﯽ ﺑﻮد ﺧﻮد را ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ درﺟﻪ در راه ﻣﺎ ﺧﻮار ﮐﺮد. اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺪا ﺷﻮد، ﺧﺪا در ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را ﺗﺎ ﺑﻪﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮار ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ. ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﭘﺎدزﻫﺮ ﮔﻨﺎه را ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮد. ﺻﻠﯿﺐ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮاري ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد. ﺻﻠﯿﺐ ﮐﺎر آدم اول را ﺧﻨﺜﯽ ﮐﺮد.

ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺻﻠﯿﺐ

ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ، آدم دوم ﺑﻮد. ﻧﻄﻔﻪ او ﺧﻠﻘﺖ ﺟﺪﯾﺪي ﺑﻮد. اﮔﺮ آدم اول ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﺑﺮﺳﺪ، آدم دوم ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد، اﻧﺴﺎن ﺷﺪ و ﺗﺎ ﺑﻪﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮار ﮔﺮدﯾﺪ ﺗﺎ ﮐﺎر آدم اول را ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﺪ.

ﻣﺎ ﺑﻪﻃﻮر ﻃﺒﯿﻌﯽ در ﻧﺴﻞ آدم اول ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ. اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺴﻞ دﯾﮕﺮي آﻣﺎده ﮐﺮده اﺳﺖ. راه ﻧﺠﺎت اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ و اﯾﻤﺎن، از ﻧﺴﻞ اول ﺑﯿﺮون آﯾﯿﻢ و ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺨﻮرﯾﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﯾﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ وارد ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﻬﯽ ﮔﺮدﯾﻢ و ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺷﻮﯾﻢ. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ او را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ، اﯾﻦ ﺣﻖ را داد ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺷﻮﻧﺪ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم او اﯾﻤﺎن آورد؛ آﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ زادﻧﯽ ﺑﺸﺮي، ﻧﻪ از ﺧﻮاﻫﺶ ﺗﻦ، و ﻧﻪ از ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﮏ ﻣﺮد، ﺑﻠﮑﻪ از ﺧﺪا زاده ﺷﺪﻧﺪ«. )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(13-12:1 اﯾﻦ اﺳﺖ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻔﺎره ﺑﺮاي ﻣﺎ.

ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺻﻠﯿﺐ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺷﻮﯾﻢ. ﮔﺮﭼﻪ ﺟﺴﻤﺎً ﺑﻪ ﻧﺴﻞ آدم اول ﺗﻌﻠﻖ دارﯾﻢ، اﻣﺎ ﺑﻪﻟﺤﺎظ روﺣﺎﻧﯽ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﻬﯽ ﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ. ﺑﺎز ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﭘﺪر ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮﯾﻢ«. )اول ﯾﻮﺣﻨﺎ .(1:3

ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮي اﺳﺖ ﺑﯽﺧﺎﻧﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﺮدي ﻧﯿﮑﻮﮐﺎر او را در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و ﺑﻪ او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮاﻧﺪه او ﺷﻮد. اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد و ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آن ﻣﺮد ﻣﯽرود، اﺳﺘﺤﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﺪ، و ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه او ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ. روز ﺑﻌﺪ، ﻣﺮد ﻧﯿﮑﻮﮐﺎر آن ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ اداره ﺛﺒﺖ اﺣﻮال ﻣﯽﺑﺮد و ﺑﺮاي او ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺟﺪﯾﺪي ﻣﯽﮔﯿﺮد و اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎً وارث ﻣﺮد ﻧﯿﮑﻮﮐﺎر ﻣﯽﺷﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻫﻨﻮز راﻫﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﭘﯿﺶ دارد ﺗﺎ ﻋﺎدتﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد را ﺗﺮك ﮐﻨﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ آداب و رﺳﻮم ﻣﺘﻤﺪﻧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺪﯾﺪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻧﻮن، او ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮاﻧﺪه اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و از ﺗﻤﺎم ﻣﺰاﯾﺎي اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﯿﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻼش ﺧﻮد را ﺑﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻘﺮرات ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺪﯾﺪش رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ اﺳﺖ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺠﺎت و ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه و ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ.

ﭼﺮا ﭘﻨﻄﯿﻮس ﭘﯿﻼﻃﺲ

ﭼﺮا در ﭼﻨﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪاي از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار روﻣﯽ، ﯾﻌﻨﯽ ﭘﻨﻄﯿﻮس ﭘﯿﻼﻃﺲ ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﻧﺎم او ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ در اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ داﺷﺖ؟ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ، ﻧﺎم اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار در آرﺷﯿﻮ اﻣﭙﺮاﻃﻮري روم وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ آن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از درﺳﺘﯽ اﻣﺮ ﮐﺴﺐ اﻃﻼع ﮐﻨﻨﺪ. اﯾﻦ اﻣﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺗﺨﯿﻠﯽ ﻧﺒﻮده و ﻣﺮگ او ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﺷﯽ از وﻫﻢ و ﺧﯿﺎل ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي در ﺑﻄﻦ ﺗﺎرﯾﺦ زﯾﺴﺖ و ﺑﻪدﺳﺖ ﯾﮑﯽ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاران روﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪ و از ﺻﺤﺖ اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪراﺣﺘﯽ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮد.

»ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺸﺖ«

ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﺼﺮﯾﺢ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮگ »ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺸﺖ«؟ ﻣﮕﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺨﺺ ﻣﺮده را دﻓﻦ ﻧﮑﻨﻨﺪ؟ ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ در اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ؟ دﻟﯿﻞ آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ روﻣﯽﻫﺎ ﺑﺮاي آﻧﮑﻪ ﺷﺨﺺ اﻋﺪاﻣﯽ را ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده او اﺟﺎزه دﻓﻦ ﻧﻤﯽدادﻧﺪ. ﺟﻨﺎزه اﻋﺪاﻣﯽﻫﺎ را در زﺑﺎﻟﻪداﻧﯽ ﺷﻬﺮ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻃﻌﻤﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎت و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺷﻮﻧﺪ.

اﻣﺎ ﮔﺮﭼﻪ اﻋﺪام ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻔﺖﺑﺎر ﺑﻮد، وﻟﯿﮑﻦ ﺧﺪا ﻣﻘﺪر ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ او ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺶ ﺑﺎ ﻋﺰت و اﺣﺘﺮام »ﻣﺪﻓﻮن ﺷﻮد.« ﯾﻮﺳﻒ راﻣﻪاي ﻧﺰد ﭘﯿﻼﻃﺲ رﻓﺖ و از او اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﯿﮑﺮ ﻣﻘﺪس ﻋﯿﺴﯽ را از ﺻﻠﯿﺐ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎورد و ﻃﺒﻖ رﺳﻮم ﯾﻬﻮد دﻓﻦ ﮐﻨﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺷﺪ. ﯾﻮﺳﻒ راﻣﻪاي ﻋﯿﺴﯽ را در ﻣﻘﺒﺮهاي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش در دل ﺻﺨﺮه ﺣﻔﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻗﺮار داد و زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ او را ﺗﺎ ﭘﺎي ﺻﻠﯿﺐ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺷﺎﻫﺪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮدﻧﺪ.

ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮐﻪ از رﺳﻮم اﻋﺪام روﻣﯽﻫﺎ ﺑﯽاﻃﻼع ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ زاﺋﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ. اﻣﺎ ﺑﺮاي آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ را ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، اراﺋﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺴﯿﺎر ﺿﺮوري ﺑﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﮑﺮ ﻋﯿﺴﯽ ﻃﻌﻤﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻧﺸﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام دﻓﻦ ﮔﺮدﯾﺪ. از اﯾﻦ رو اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﯿﺰ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »زﯾﺮا ﻣﻦ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ، ﭼﻮن ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮدم: اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس در راه ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﻣﺮد، و اﯾﻨﮑﻪ دﻓﻦ ﺷﺪ، و اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺘﺐ در روز ﺳﻮم از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ«. )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(4-3:15 اﺷﻌﯿﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﻗﺒﺮ او را ﺑﺎ ﺷﺮﯾﺮان ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺮدﻧﺶ ﺑﺎ دوﻟﺘﻤﻨﺪان«. )اﺷﻌﯿﺎ .(9:53

ﻓﺼﻞ ۶

ﻗﯿﺎﻡ، ﺻﻌﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ

 

 

در دﻧﺒﺎﻟﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ: »و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس، روز ﺳﻮم رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﮐﺮد و ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در ﺟﻼل ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن را داوري ﮐﻨﺪ و ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ را ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«.

ﻣﺮگ و ﻗﯿﺎم ﭘﺮﺟﻼل

در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺑﺮ روي ﺻﻠﯿﺐ ﭼﻪ ﺧﻔﺖﺑﺎر و ﻧﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد. ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺮاي ﺧﻨﺜﯽ ﮐﺮدن اﺛﺮات ﮔﻨﺎه آدم و ﺣﻮا، ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻔﺖ و ﺧﻮاري را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮد. اﻣﺎ از روز ﺳﻮم ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺶ، ﺑﺎ ﺷﮑﻮه ﮐﺎﻣﻞ ﻗﯿﺎم ﮐﺮد.

اﻣﺎ ﻧﮑﺘﻪاي را ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﻮﯾﻢ. ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻔﺖآور ﺑﻮد، اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن و ﻣﺮگ او را ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. اول اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ آﺳﻤﺎن ﻧﯿﺰ از اﯾﻦ روﯾﺪاد ﺧﺠﻞزده ﺑﻮد و ﮔﻮﯾﯽ ﻧﻘﺎب ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮﮔﯽ را ﻧﺒﯿﻨﺪ. آﺳﻤﺎن ﺑﻪﻣﺪت ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ. دوم اﯾﻨﮑﻪ در ﻟﺤﻈﻪاي ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺟﺎن ﺳﭙﺮد، ﭘﺮدهاي ﮐﻪ در ﻣﻌﺒﺪ اورﺷﻠﯿﻢ، ﻗﺪس را از ﻗﺪساﻻﻗﺪاس ﺟﺪا ﻣﯽﮐﺮد، از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ دو ﭘﺎره ﺷﺪ. ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽﮐﻨﻨﺪه ﻋﯿﺴﯽ، راه ورود ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورد ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻘﺪس ﺧﺪا ﮔﺸﻮده ﺷﺪ. ﺳﻮم اﯾﻨﮑﻪ وﻗﺘﯽ ﻋﯿﺴﯽ دم آﺧﺮ را ﮐﺸﯿﺪ، زﻟﺰﻟﻪاي ﺣﺎدث ﺷﺪ، ﻃﻮري ﮐﻪ اﻓﺴﺮ روﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﻋﺪام ﺑﻮد، ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ. و ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻗﺪﯾﺴﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ زﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﻣﺮگ ﺧﻔﺖﺑﺎر ﺻﻠﯿﺐ ﻧﯿﺰ ﺑﺮاي ﻋﯿﺴﯽ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮد، ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎم او. ﺣﺘﯽ ﻣﺮگ او ﻧﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد.

ﭼﺮا ﻋﯿﺴﯽ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻗﯿﺎم ﮐﻨﺪ

ﮐﻠﻤﻪ »ﻗﯿﺎم« ﯾﺎ »رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻦ اﺳﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ در آن روزﮔﺎر، ﯾﻬﻮدﯾﺎن اﺟﺴﺎد ﻣﺮدﮔﺎن را در دل ﺧﺎك دﻓﻦ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ در دل ﺻﺨﺮهﻫﺎ ﯾﺎ ﮐﻮﻫﻬﺎ اﺗﺎﻗﮑﻬﺎﯾﯽ ﺣﻔﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺟﻨﺎزهﻫﺎ را در آﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﯽدادﻧﺪ. ﭘﺲ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ، ﻣﻨﻈﻮر اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ او از دل ﺧﺎك ﺑﯿﺮون آﻣﺪ، ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ او از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار داده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ.

اﻣﺎ ﭼﺮا ﻋﯿﺴﯽ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻗﯿﺎم ﮐﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان از ﻟﺤﺎظ روﺣﯽ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ دﻻﯾﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﺎﯾﺪ اراﺋﻪ داد.

از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﻧﺴﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﻋﺎدي را ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻃﯽ ﮐﻨﺪ. ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﻋﺎدي زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽآﯾﺪ، زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﯽﻣﯿﺮد، و در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻋﯿﺴﯽ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺮاﺣﻞ را ﻃﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪواﻗﻊ و ﺑﻪﮐﻤﺎل »آدم دوم« ﮔﺮدد. او ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ روزي ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آن ﺑﺮﺳﻨﺪ.

در ﺿﻤﻦ، او وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﯿﺰ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ روز ﺳﻮم ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺎﺳﺖ. اﮔﺮ ﻗﯿﺎم ﻧﻤﯽﮐﺮد، ﻣﺮگ او ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺷﻬﯿﺪان دﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد. او ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﺧﻮد، ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﺧﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﻗﯿﺎﻣﺶ ﻧﯿﺰ ﺗﺴﻠﻂ دارد.

ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ، ﭘﯿﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﯿﺎم ﯾﺎ رﺳﺘﺎﺧﯿﺮ او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ او ﺑﺮ ﻣﺮگ را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ در ﻣﻮرد ﺧﻮد ادﻋﺎ ﮐﺮده، درﺳﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ. او ادﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺑﺎ ﭘﺪر ﻫﻤﺬات اﺳﺖ. ﻗﯿﺎم او ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ، درﺳﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﻪﻋﻼوه ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﮐﻪ از ﻧﻄﻔﻪاي ﻣﻄﻬﺮ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﻮد. آن ﺑﺪن ﻧﯿﺰ ﻣﻘﺪس ﺑﻮد و ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻗﯿﺎم ﮐﻨﺪ. داوود ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »زﯾﺮا ﺟﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﺎوﯾﻪ وا ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﻧﻬﺎد، و ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮﺳﭙﺮده ﺗﻮ ﻓﺴﺎد ﺑﯿﻨﺪ«. )ﻣﺰﻣﻮر .(20:16

او ﺑﺎ ﻗﯿﺎم ﺧﻮد، ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دﺷﻤﻦ ﺑﺸﺮﯾﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮگ را ﺷﮑﺴﺖ داد. از اﯾﻦ رو، ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮐﻪ ﺗﺎ آن روز ﭘﺸﺖ درﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺷﺠﺎﻋﺖ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ و آزاداﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﯿﻞ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎز ﺑﻪ اورﺷﻠﯿﻢ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺷﺎﻫﺪ ﺻﻌﻮد ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. در روز ﭘﻨﻄﯿﮑﺎﺳﺖ ﻧﯿﺰ ﻋﻄﯿﻪ روحاﻟﻘﺪس را درﯾﺎﻓﺖ داﺷﺘﻨﺪ.

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﻣﺎ در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ از ﭼﻪ ﻧﻮع ﺑﺪﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد. او ﺑﺪﻧﯽ ﺟﻼلﯾﺎﻓﺘﻪ داﺷﺖ. ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ در آن واﺣﺪ در ﺟﺎﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺴﺎﻓﺖ، زﻣﺎن، و درﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي او ﻣﻄﺮح ﻧﺒﻮد. او ﻣﺎده را از ﻗﯿﺪ ﻓﺴﺎد رﻫﺎﯾﯽ داد و ﺑﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ را ﺑﺨﺸﯿﺪه ﮐﻪ ﭼﺸﻢاﻧﺘﻈﺎر ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺧﻮد و ﺧﻼﺻﯽ از ﻗﯿﺪ ﻓﺴﺎد ﻣﺎده ﺑﺎﺷﯿﻢ.

آﯾﺎ ﻋﯿﺴﯽ واﻗﻌﺎً ﻗﯿﺎم ﮐﺮد

ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ در ﻣﻮرد ﻣﺮگ ﻋﯿﺴﯽ ﺷﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻗﯿﺎم ﻋﯿﺴﯽ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎري را ﺑﻪ ﺗﺮدﯾﺪ وا ﻣﯽدارد.

ﺑﻌﻀﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﯿﮑﺮ ﻣﻘﺪس ﻋﯿﺴﯽ را دزدﯾﺪﻧﺪ و ادﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ او زﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. اوﻻً ﺻﻔﺖ زﺷﺖ دروﻏﮕﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﺳﯿﺮت ﻣﻘﺪس رﺳﻮﻻن ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﯿﺴﺖ. آﻧﺎن ﮐﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﺎي ﻧﺎﺻﺮي، اﯾﻦ ﻣﻈﻬﺮ ﭘﺎﮐﯽ و ﺻﺪاﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ دروغ ﺑﺰرﮔﯽ را ﺑﺴﺎزﻧﺪ و

ﺑﻌﺪ ﺑﮑﻮﺷﻨﺪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ آن ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﺗﺎزه، ﮐﺪام اﻧﺴﺎن ﻋﺎﻗﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪاي دروﻏﯽ ﺑﺴﺎزد ﮐﻪ ﺧﻮدش اﺧﺘﺮاع ﮐﺮده اﺳﺖ؟

ﻋﺪهاي ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻫﻨﺎن ﭘﯿﮑﺮ ﻋﯿﺴﯽ را دزدﯾﺪﻧﺪ. در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ادﻋﺎي ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ زﻧﺪه ﺷﺪن او ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﭘﯿﮑﺮ ﻋﯿﺴﯽ را اراﺋﻪ ﻧﺪادﻧﺪ؟

ﺑﺴﯿﺎري از ﺷﮑﺎﮐﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﯿﺴﯽ از ﻓﺮط اﻧﺪوه، دﭼﺎر ﻫﺬﯾﺎن و ﺗﻮﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﻓﺮﺿﯽ اﺳﺖ ﻣﻤﮑﻦ، اﻣﺎ ﯾﮏ اﺷﮑﺎل ﺑﺰرگ دارد. اﻧﺴﺎن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﺣﺎﻟﺖﻫﺎي روﺣﯽ و ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر، دﭼﺎر ﻫﺬﯾﺎن و ﺗﻮﻫﻢ ﺷﻮد، اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﻮﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺧﻮد او رخ ﻣﯽدﻫﺪ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﮐﻨﺎر او ﺑﺎﺷﺪ، آن ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﯾﺪ. اﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮوﻫﯽ ﻋﯿﺴﯽ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ، و ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺎن ﺻﺤﻨﻪ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ. ﭼﻨﯿﻦ اﻣﺮي از ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺗﻮﻫﻢ ﯾﺎ ﻫﺬﯾﺎن ﻧﯿﺴﺖ.

ﺑﻌﻀﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﺮده ﺑﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ، ﺑﺎز ﺑﻪﻫﻮش آﻣﺪ و از ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻧﺰد ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ رﻓﺖ. ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮران روﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺼﺪي اﻋﺪام ﺑﻮدﻧﺪ در ﮐﺎر ﺧﻮد ﺗﺨﺼﺺ داﺷﺘﻨﺪ؛ اﯾﺸﺎن ﺗﺸﺨﯿﺺ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺟﺎن ﺳﭙﺮده اﺳﺖ. دوم آﻧﮑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي او ﻧﯿﺰه زد ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ از آن ﺟﺎري ﺷﺪ؛ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ﻣﺮگ ﻗﻄﻌﯽ اﺳﺖ. ﺳﻮم آﻧﮑﻪ ﭘﯿﮑﺮ ﻋﯿﺴﯽ را در ﮐﻔﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ. اﯾﻠﻌﺎزر ﭘﺲ از زﻧﺪه ﺷﺪن، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻔﻦ را ﺧﻮدش ﺑﺎز ﮐﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ، ﻋﯿﺴﯽ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ او را ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﺑﺮود. ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ در ﻣﻮرد ﻋﯿﺴﯽ ﻧﯿﺰ ﺻﺪق ﻣﯽﮐﺮد. ﭼﻬﺎرم، ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺣﺎل و روزي ﺑﻪﻫﻮش ﻣﯽآﻣﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﺪرت ﻣﯽداﺷﺖ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ آن ﺑﺰرﮔﯽ را ﯾﮑﻪ و ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﯿﺎن ﮐﺸﯿﮑﭽﯿﺎن ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ؟ و ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﻮارد را ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺪاﻧﯿﻢ، ﻇﻬﻮر ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ آن ﺣﺎل ﻧﺰار ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﺎﮔﺮدان ﺷﮑﺎك را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎزد ﮐﻪ او ﺑﺎ ﺟﻼل زﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ؟

ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ ﺑﺎز ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد ﺑﻪ ﮐﻔﻦﭘﯿﭽﯽ ﭘﯿﮑﺮ ﻋﯿﺴﯽ. وﻗﺘﯽ ﭘﻄﺮس و ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ رﻓﺘﻨﺪ، دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻔﻦ دﺳﺖﻧﺨﻮرده ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺪن ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺨﺎر ﺷﺪه و ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ ﺑﻮد ﺑﺎز ﻧﺸﺪه و ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ، آن دو ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ ﺑﺪﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪ از ﮐﻔﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪه اﺳﺖ.

ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ دﻻﯾﻞ، ﻣﺎ ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻫﻤﺼﺪا ﺷﺪه، ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ: »اﻣﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪراﺳﺘﯽ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻪ و ﻧﻮﺑﺮ ﺧﻔﺘﮕﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ«. )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(20:15

ﺻﻌﻮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن

ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﺲ از ﻗﯿﺎﻣﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن، ﺑﻪﻣﺪت ﭼﻬﻞ روز ﺧﻮد را ﺑﺎرﻫﺎ زﻧﺪه ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﺮﻣﻮد. در روز ﭼﻬﻠﻢ، وﻗﺘﯽ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﯾﻬﻮدﯾﻪ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ، اﯾﺸﺎن را ﺑﺮﮐﺖ داد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن اﯾﺸﺎن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﭘﺪﯾﺪار ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: »اي ﻣﺮدان ﺟﻠﯿﻠﯽ، ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎده، ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪاﯾﺪ؟ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮده ﺷﺪ، ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ دﯾﺪﯾﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ«. )اﻋﻤﺎل .(11:1

ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ ﮐﻪ از آن آﻣﺪه ﺑﻮد. او ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪاي ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺖ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺴﻢ ﺟﻼلﯾﺎﻓﺘﻪ را ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮد. اﯾﻦ ﯾﮏ راز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎده ﻧﯿﺰ ﺑﻪﻧﻮﻋﯽ در اﻟﻮﻫﯿﺖ وارد ﺷﺪه اﺳﺖ. از اﯾﻦ رو، ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﻗﻄﻊ و ﯾﻘﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺧﺪاﯾﯽ دارﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ درد و رﻧﺞ ﻣﺎ را اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ، ﭼﻮن ﺧﻮد در ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪ. اﮐﻨﻮن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺪرت در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ او داده ﺷﺪه اﺳﺖ. او ﻧﺎﻣﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﺮ ﻧﺎﻣﯽ، و روزي ﻫﺮ زاﻧﻮﯾﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﺧﻢ ﺷﺪه، ﻫﺮ زﺑﺎﻧﯽ اﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ او ﺳﺮور اﺳﺖ، ﺑﺮاي ﺟﻼل ﻧﺎم ﺧﺪاي ﭘﺪر.

ﻣﺴﯿﺢ اﮐﻨﻮن در آﺳﻤﺎن، ﮐﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮐﻼم ﺧﺪا ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »از ﻫﻤﯿﻦ رو، ﻻزم ﺑﻮد از ﻫﺮ ﺣﯿﺚ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻣﻘﺎم ﮐﺎﻫﻦ اﻋﻈﻤﯽ رﺣﯿﻢ و اﻣﯿﻦ، در ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮاي ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻗﻮم ﮐﻔﺎره ﮐﻨﺪ. ﭼﻮن او ﺧﻮد ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ آزﻣﻮده ﺷﺪ رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪ، ﻗﺎدر اﺳﺖ آﻧﺎن را ﮐﻪ آزﻣﻮده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﯾﺎري رﺳﺎﻧﺪ«. )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن .(18-17:2 و ﺑﺎز ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﭘﺲ ﭼﻮن ﮐﺎﻫﻦ اﻋﻈﻤﯽ واﻻﻣﻘﺎم دارﯾﻢ ﮐﻪ از آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا، ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ اﻋﺘﺮاف ﺧﻮد را اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎه دارﯾﻢ. زﯾﺮا ﮐﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺿﻌﻒﻫﺎي ﻣﺎ ﻫﻤﺪردي ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻫﺮ ﺣﯿﺚ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻨﺎه ﮐﻨﺪ. ﭘﺲ آزاداﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻓﯿﺾ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮﯾﻢ ﺗﺎ رﺣﻤﺖ ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ و ﻓﯿﻀﯽ را ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﻫﻨﮕﺎم ﻧﯿﺎز ﯾﺎريﻣﺎن دﻫﺪ«. )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن .(16-14:4

ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ

آﻣﺪن ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮاي اﺳﺘﻘﺮار ﻣﻠﮑﻮت ﯾﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﺪا ﺑﻮد. او ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻠﻨﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪاي آﻏﺎز ﮐﺮد: »ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ، زﯾﺮا ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه اﺳﺖ«. )ﻣﺘﯽ .(17:4 او ﺑﺮاي ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ آﻣﺪ. اﮐﻨﻮن ﮐﻪ او در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ، ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪاي ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ و ﺑﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﺶ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻃﺒﻖ وﻋﺪهاي ﮐﻪ داد، روزي ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎم ﮐﺮه زﻣﯿﻦ و ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﻨﺪ و ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ را ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.

ﯾﮑﯽ از دﺷﻮارﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ در اﻟﻬﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﯽ، ﺗﻮﺻﯿﻒ روﯾﺪادﻫﺎي زﻣﺎن آﺧﺮ اﺳﺖ. ﻋﻠﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ آﯾﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ را ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻓﺮﻗﻪاي از ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ، ﻣﺒﺤﺚ آﺧﺮتﺷﻨﺎﺳﯽ ﺧﺎص ﺧﻮد را دارد. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ، ﻣﺎ در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب از ورود ﺑﻪ ﺟﺰﺋﯿﺎت اﯾﻦ اﻣﺮ اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. اﻣﺎ آﻧﭽﻪ از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ، اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺮ آن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎز ﮔﺮدد. ﺣﺎل اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ، روﯾﺪادﻫﺎﯾﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻋﻈﯿﻢ ﯾﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻫﺰارﺳﺎﻟﻪ ﯾﺎ داوري آﺧﺮ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻮاﻟﯽ و ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ رخ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد، ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻫﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎ و ﻓﺮﻗﻪاي دارد. ﺑﺮاي ﻧﮕﺎرﻧﺪه اﯾﻦ ﺳﻄﻮر، اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﺴﯿﺤﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ: »ﻃﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﯿﻦ اﻵن ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدد، و ﻃﻮري ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺰار ﺳﺎل دﯾﮕﺮ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ.«.

ﻓﺼﻞ ٧

ﺭﻭﺡﺍﻟﻘﺪﺱ

 

 

 

و اﯾﻨﮏ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﺎراﮔﺮاف ﺳﻮم اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﻘﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم« آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺣﯿﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﻣﯽﮔﺮدد و او را ﺑﺎ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﯾﮏ ﺟﻼل اﺳﺖ. او از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ.«.

روحاﻟﻘﺪس ﮐﯿﺴﺖ

ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﻤﯽدﻫﺪ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮐﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ وﺟﻮد او را ﻫﻤﭽﻮن ﺷﺨﺺ ﺳﻮم ﺗﺜﻠﯿﺚ ﺑﺪﯾﻬﯽ ﻣﯽﺷﻤﺎرد. ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس او را ﺷﺨﺺ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﻪ ﯾﮏ ﻧﯿﺮو. ﻃﺒﻖ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ، روحاﻟﻘﺪس از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﻣﯽﮔﺮدد )ﯾﻮﺣﻨﺎ 26:14؛ اﻋﻤﺎل .(33:2

در ﭘﯿﺪاﯾﺶ 2:1، ذﮐﺮ ﺷﺪه ﮐﻪ »روح ﺧﺪا ﺳﻄﺢ آﺑﻬﺎ را ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ«.، اﻣﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﻤﯽدﻫﺪ ﮐﻪ او ﮐﯿﺴﺖ. وﻟﯿﮑﻦ از اﺷﺎرات ﺑﻌﺪي ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس، ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ او وﺟﻮدي اﺳﺖ اﻟﻬﯽ و ﻫﻤﺬات ﺑﺎ ﺧﺪاي ﭘﺪر. در ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎي ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﻧﺒﻮتﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ از زﺑﺎن ﺧﺪا ﺟﺎري ﺷﺪه، ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه اﺳﺖ، و11-10:2  .(15:10 ﭘﻮﻟﺲ ﻧﯿﺰ در اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن  25:28؛ ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺆﯾﺪ اﻟﻮﻫﯽ ﺑﻮدن او اﺳﺖ )ﻣﺜﻼً اﻋﻤﺎل  ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺣﻘﺎﯾﻖ روﺣﺎﻧﯽ را ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﮑﺎر ﻓﺮﻣﻮده، »ﭼﺮا ﮐﻪ روح ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ، ﺣﺘﯽ اﻋﻤﺎل ﺧﺪا را ﻧﯿﺰ ﻣﯽﮐﺎود. زﯾﺮا ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ از اﻓﮑﺎر آدﻣﯽ آﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ روح ﺧﻮد او ﮐﻪ در درون اوﺳﺖ؟ ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﯿﺎس، ﻓﻘﻂ روح ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ از اﻓﮑﺎر ﺧﺪا آﮔﺎه اﺳﺖ.«. ﻣﺴﯿﺢ، ﭘﺲ از ﻗﯿﺎﻣﺶ، ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﻧﺰد ﻫﻤﻪ ﻣﻠﺖﻫﺎ رﻓﺘﻪ، اﯾﺸﺎن را ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎزﻧﺪ و آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﯿﺪ دﻫﻨﺪ )ﻣﺘﯽ 19:28؛ ﻧﯿﺰ ر.ك. دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(14:13 ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﮔﻮاه اﺳﺖ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ روحاﻟﻘﺪس وﺟﻮدي اﺳﺖ اﻟﻮﻫﯽ و ﺷﺨﺺ ﺳﻮم از ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﻘﺪس. در ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ، در ﺑﺎره ﺗﺜﻠﯿﺚ ﺑﺤﺚ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد.

ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس

— روحاﻟﻘﺪس ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪه ﺧﻠﻘﺖ اﺳﺖ. در ﭘﯿﺪاﯾﺶ 2:1 ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ در آب ﻏﻮﻃﻪور ﺑﻮد ﻧﻈﻢ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻣﺰﻣﻮر 30:104 ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻋﺎﻣﻠﯽ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺑﻘﺎي ﺧﻠﻘﺖ.

— روحاﻟﻘﺪس اﻟﻬﺎمﺑﺨﺶ اﻧﺒﯿﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻫﺮ آﻧﭽﻪ اﻧﺒﯿﺎ و رﺳﻮﻻن ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ روحاﻟﻘﺪس ﺑﻮده اﺳﺖ. ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »زﯾﺮا وﺣﯽ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺑﻪ اراده اﻧﺴﺎن آورده ﻧﺸﺪ، ﺑﻠﮑﻪ آدﻣﯿﺎن ﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮذ روحاﻟﻘﺪس از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ«. )دوم ﭘﻄﺮس .(21:2 ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ آﻣﺪه ﮐﻪ »او از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ.«.

— ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ در اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورد، روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ. ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ در ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﯿﻘﻮدﯾﻤﻮس داﺷﺖ )ﯾﻮﺣﻨﺎ (9-5:3 ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺗﺎ از روحاﻟﻘﺪس ﻣﻮﻟﻮد ﻧﮕﺮدد، ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا را ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﯾﺪ. در اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن 3:12 ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺪون ﻋﺎﻣﻠﯿﺖ روحاﻟﻘﺪس ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻋﯿﺴﯽ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ.

— روحاﻟﻘﺪس ﺟﻤﻊ اﯾﻤﺎﻧﺪاران را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﻤﯿﻊ راﺳﺘﯽ ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(13:16 ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ »ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﺎ و  ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و آن را  (15، ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﯽ رﺳﻮﻻن ﻣﺴﯿﺢ در ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﻮراي ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ )اﻋﻤﺎل ﻓﺼﻞ  روحاﻟﻘﺪس« ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ )اﻋﻤﺎل .(28:15

— روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدﻫﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ (26:15 و او را ﺟﻼل ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(14:16 او اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻣﺮوزه از ﻃﺮﯾﻖ ﻋﻄﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ آن ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ.

— روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪراﺳﺘﯽ ﺻﺎﺣﺐ و ﻫﺎدي ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺳﺖ. اﯾﻦ اﻣﺮ را در ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎب اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎرزﺗﺮﯾﻦ آﯾﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ، اﻋﻤﺎل 28:20 ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮد و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮔﻠﻪاي ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ آن ﺑﺮ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«.

— و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﮐﺎري ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس در زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ. روحاﻟﻘﺪس از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاي ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا در وﺟﻮد اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺳﺎﮐﻦ ﻣﯽﺷﻮد و ﺗﺴﻠﯽدﻫﻨﺪه ﯾﺎ ﻣﺪاﻓﻊ اﯾﺸﺎن اﺳﺖ )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(16:14 او در اﯾﻤﺎﻧﺪاران زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ (17:14 و اﯾﺸﺎن را ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﯽدﻫﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ .(26:14

ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس آن ﺑﺨﺸﯽ از وﺟﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ او ﺳﺮ و ﮐﺎر دارﯾﻢ. ﭘﺪر در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و ﮐﺴﯽ ﻫﺮﮔﺰ او را ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ، اﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ در آﻏﻮش او اﺳﺖ، او را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﺮد و ﻣﺎ از ﻃﺮﯾﻖ او   »ﺣﯿﺎت ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ؛ ﻣﺎ آن را دﯾﺪهاﯾﻢ و ﺑﺮ آن ﺷﻬﺎدت  .(18:1 ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﺧﺪاي ﭘﺪر را ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ )ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﯽدﻫﯿﻢ.

ﻣﺎ ﺣﯿﺎت ﺟﺎوﯾﺪان را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﻣﺎ آﻧﭽﻪ را دﯾﺪه و ﺷﻨﯿﺪهاﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺎﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ«. )اول ﯾﻮﺣﻨﺎ .(3-2:1 ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ. اﻣﺎ او اﮐﻨﻮن از ﻃﺮﯾﻖ روحاﻟﻘﺪﺳﺶ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺸﺎرﮐﺖ دارد. روحاﻟﻘﺪس آن ﺟﺰﺋﯽ از وﺟﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن و در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم و در دل اﯾﻤﺎﻧﺪاران از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاي ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻓﻌﺎل اﺳﺖ. ﻫﺮ ﮔﺎه ﺣﻀﻮر ﺧﺪا را اﺣﺴﺎس ﮐﻨﯿﻢ، در واﻗﻊ ﺣﻀﻮر روحاﻟﻘﺪس را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدهاﯾﻢ. ﺳﺮ و ﮐﺎر و ﻣﺎ در اﯾﻦ ﻋﺼﺮ در واﻗﻊ ﺑﺎ او اﺳﺖ. اوﺳﺖ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ در ﺟﻬﺎن، در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم، و در دل ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ.

از اﯾﻦ رو، ﺗﺮﺗﯿﺐ درﺳﺖ دﻋﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮت روحاﻟﻘﺪس، ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ اﺟﺎزهاي ﮐﻪ ﺧﻮن او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽدﻫﺪ، ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺪاي ﭘﺪر دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ. اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﯾﺎ روحاﻟﻘﺪس ﻧﯿﺰ دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ، ﺧﻄﺎ ﻧﮑﺮدهاﯾﻢ. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »او را ﺑﺎ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﯾﮏ ﺟﻼل اﺳﺖ.«.

ﭘﺪر ﭘﺴﺮ را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. ﭘﺴﺮ ﻧﯿﺰ روحاﻟﻘﺪس را از ﭘﺪر درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﻣﺎ رﯾﺨﺖ. روحاﻟﻘﺪس ﭘﺴﺮ را ﺟﻼل ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ و ﺑﺮ او ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدﻫﺪ ﺗﺎ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ. وﻗﺘﯽ ﻋﯿﺴﯽ را ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ، او ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﺪر ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﭘﺪر ﺟﻼل ﯾﺎﺑﺪ و او ﮐﻞ در ﮐﻞ ﺑﺎﺷﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(28:15

ﭘﺮي روحاﻟﻘﺪس

اوﻻً ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎدآوري ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺪون ﻋﻤﻞ روحاﻟﻘﺪس ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورد و ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﺑﯿﺎﺑﺪ. اﯾﻦ را در ﺑﺨﺸﻬﺎي ﻗﺒﻠﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺼﻞ ﺗﺬﮐﺮ دادﯾﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﻗﻄﻊ و ﯾﻘﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران واﻗﻌﯽ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﻧﺠﺎتﺑﺨﺶ را ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ، در اﺛﺮ ﻋﻤﻞ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و روحاﻟﻘﺪس را دارﻧﺪ. اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاري ﻋﻀﻮ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﻬﯽ ﻣﯽﮔﺮدد، ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ. ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »زﯾﺮا ﻫﻤﻪ ﻣﺎ، ﭼﻪ ﯾﻬﻮد و ﭼﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ، ﭼﻪ ﻏﻼم و ﭼﻪ آزاد، در ﯾﮏ روح ﺗﻌﻤﯿﺪ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺑﺪن را ﺗﺸﮑﯿﻞ دﻫﯿﻢ؛ و ﻫﻤﻪ ﻣﺎ از ﯾﮏ روح ﻧﻮﺷﺎﻧﯿﺪه ﺷﺪهاﯾﻢ«. )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(13:12 ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ »ﻫﻤﻪ ﻣﺎ«، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺎي ﺗﮑﻠﻢ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ را درﯾﺎﻓﺖ داﺷﺘﻪاﻧﺪ.

اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ اوﻟﯿﻪ روحاﻟﻘﺪس اﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺷﻮد اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورﯾﻢ و ﻋﻀﻮ ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ ﮔﺮدﯾﻢ. ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺎ را اﻧﺪرز داده ﺗﺎ داﺋﻤﺎً از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﮐﻨﺘﺮل زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ او ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ )روﻣﯿﺎن 14:8؛ ﻏﻼﻃﯿﺎن 16:5؛ اﻓﺴﺴﯿﺎن .(18:5 اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ. ﮐﺴﯽ از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽاش در اﻃﺎﻋﺖ از ﮐﻼم ﺧﺪا ﺳﭙﺮي ﺷﻮد. ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »زﯾﺮا آﻧﺎن ﮐﻪ از روح ﺧﺪا ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺴﺮان ﺧﺪاﯾﻨﺪ«. )روﻣﯿﺎن .(14:8 ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه از روحاﻟﻘﺪس ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽﻣﺎن داﺋﻤﺎً ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل و ﻫﺪاﯾﺖ او ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ ﮐﻨﺘﺮل و ﻫﺪاﯾﺖ از روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮزدﮔﺎن ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺴﺨﯿﺮ دﯾﻮ در ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎ اراده آزاد، ﮐﻨﺘﺮل زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ روحاﻟﻘﺪس ﻣﯽﺳﭙﺎرﯾﻢ.

ﭘﺮي از روحاﻟﻘﺪس دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺎ از ﮐﻼم ﺧﺪا دارد؛ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰان اﺷﺘﯿﺎق ﻣﺎ دارد. وﻗﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽﻣﺎن ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل و ﻫﺪاﯾﺖ روحاﻟﻘﺪس ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، اﯾﻦ ﺛﻤﺮات از ﻣﺎ ﺳﺮ ﺧﻮاﻫﺪ زد: ﻣﺤﺒﺖ، ﺷﺎدي، آراﻣﺶ، ﺻﺒﺮ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ، ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ، وﻓﺎداري، ﻓﺮوﺗﻨﯽ و ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﺪاري )ﻏﻼﻃﯿﺎن .(23-22:5 اﻣﺎ اﮔﺮ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ دﯾﺪه ﺷﻮد، ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽﻣﺎن ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل و ﻫﺪاﯾﺖ ﻧﻔﺲ اﻣﺎره ﻣﺎ اﺳﺖ: ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ، ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ، ﻫﺮزﮔﯽ، ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ و ﺟﺎدوﮔﺮي؛ دﺷﻤﻨﯽ، ﺳﺘﯿﺰهﺟﻮﯾﯽ، رﺷﮏ، ﺧﺸﻢ؛ ﺟﺎهﻃﻠﺒﯽ، ﻧﻔﺎق، دﺳﺘﻪﺑﻨﺪي، ﺣﺴﺪ؛ ﻣﺴﺘﯽ و ﻋﯿﺎﺷﯽ )ﻏﻼﻃﯿﺎن .(21-19:5 ﮐﺎش ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﮐﻨﺘﺮل زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را در اﻃﺎﻋﺖ از ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ.

ﻋﻄﺎﯾﺎي روحاﻟﻘﺪس

ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در رﺳﺎﻟﻪ اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن، ﻓﺼﻞﻫﺎي 12 ﺗﺎ 14 ﺑﻪﺗﻔﺼﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻋﻄﺎﯾﺎي روﺣﺎﻧﯽ ﻣﯽﭘﺮدازد. از ﻓﺤﻮاي اﯾﻦ ﺳﻪ ﻓﺼﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺪهاي از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻋﻄﺎي ﺗﮑﻠﻢ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻋﻄﯿﻪ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺷﺨﺼﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﺒﺴﻮط در ﻓﺼﻞ 12 ﺷﺮح ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯾﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺖ. ﺑﺨﺸﻨﺪه ﻋﻄﺎﯾﺎ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ و اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اراده ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻋﻄﯿﻪاي ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ، آن ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻫﻤﮕﺎن ﻧﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﻮدش 7:12)، .(11 ﻋﻄﺎي ﺗﮑﻠﻢ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮑﯽ از ﻋﻄﺎﯾﺎ اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ از آن ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ .(30-27:12) ﺗﺎزه ﻋﻄﺎي ﺗﮑﻠﻢ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ اﻋﻀﺎي ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﻔﻊ ﻧﻤﯽرﺳﺎﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﺨﺺ .(5-4:14)

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯾﺎي روحاﻟﻘﺪس ﻣﺤﺪود ﺑﻪ 10-8:12 ﻧﻤﯽﺷﻮد. در 26:14 و روﻣﯿﺎن 8-6:12 و اول ﭘﻄﺮس 10:4 ﺑﻪ ﻋﻄﺎﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ اﺷﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ. وﻇﯿﻔﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﯿﺤﯽ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ و اﺷﺘﯿﺎق، از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺑﻮده، ﻣﺸﺘﺎق ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻦ ﺻﻮرت، روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اراده ﺧﻮد )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن 7:12 و (11 ﻋﻄﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﺑﻨﺎي ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﻔﯿﺪ واﻗﻊ ﺷﻮد.

ﮐﻔﺮ ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس

ﻣﺴﯿﺢ ﻓﺮﻣﻮد: »ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺮ ﺿﺪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﮔﻮﯾﺪ آﻣﺮزﯾﺪه ﺷﻮد، اﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ روحاﻟﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﺪ، ﻧﻪ در اﯾﻦ ﻋﺼﺮ و ﻧﻪ در ﻋﺼﺮ آﯾﻨﺪه، آﻣﺮزﯾﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ«. )ﻣﺘﯽ .(32:12 در ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ، ﮐﻔﺮ ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮔﻨﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﯽ. اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎي روحاﻟﻘﺪس اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﻢ، ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ ﮐﻪ اوﺳﺖ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاي ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ زﻣﯿﻦ و در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﭘﺲ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ او ﮐﻔﺮ ﮔﻮﯾﺪ، در واﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻠﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻮﺑﻪ و اﯾﻤﺎن آوردن او، و در ﻧﺘﯿﺠﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﮔﺮدد، رد ﮐﺮده اﺳﺖ و دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ روي ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﺸﻮده ﺷﻮد.

اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﺷﻮار اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ و اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻔﺮ ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ ﻋﻤﻠﯽ اﺳﺖ، زﯾﺮا در ﮐﻼم ﺧﺪا ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﯿﺸﺘﺮي در اﯾﻦ ﻣﻮرد داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ زود دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت ﻧﺰﻧﯿﻢ؛ ﻧﻪ ﺧﻮد را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻨﺎه، و ﻧﻪ دﯾﮕﺮان را.

ﻓﺼﻞ ٨

ﺗﺜﻠﯿﺚ

 

 

ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺜﻠﯿﺚ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮدنِ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ از ﺣﺴﺎسﺗﺮﯾﻦ و ﺑﺤﺚاﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺴﯿﺎري ﺑﻪﻫﻨﮕﺎم ﺗﺸﺮﯾﺢ اﯾﻦ دو ﻋﻘﯿﺪت، ﮐﻮﺷﯿﺪهاﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاي ﺷﺮح دﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ذﻫﻦ ﺑﺸﺮي، ﻣﻮﺟﻪ و ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﺎﺷﺪ.

اﻣﺎ در اﯾﻦ ﻓﺼﻞ، ﻗﺼﺪ ﻧﺪارﯾﻢ ﺗﺜﻠﯿﺚ را اﺛﺒﺎت ﮐﻨﯿﻢ و ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎدي ﻣﻨﻄﻘﯽ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻮﺷﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮعﻫﺎ را آﻧﻄﻮر ﺗﺸﺮﯾﺢ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺴﯿﺤﯽ آﻣﺪه اﺳﺖ. ﻗﺼﺪ ﻣﺎ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺎ اﻧﺪﯾﺸﻪ و دﯾﺪﮔﺎه ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اﺳﺖ، ﻧﻪ اﺛﺒﺎت ﻣﻮﺿﻮع و ﺟﺪل در ﻣﻮرد آن.

ﯾﻘﯿﻦ و اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ درك ذات اﻟﻬﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪﮐﻤﮏ ﺧﻮد او اﻣﮑﺎنﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ، وﮔﺮﻧﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﻣﻐﺰ ﭼﻨﺪﺻﺪ ﮔﺮﻣﯽ اﻧﺴﺎن ﮐﻪ ﻣﺨﻠﻮق دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ، اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮود ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ، ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ، ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎي ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاش، ﻗﺎدر ﺑﻪ درك ذات ﺳﺎزﻧﺪهاش ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ.

ﺗﻌﺮﯾﻒ »ﻋﻠﻤﯽ« ﺗﺜﻠﯿﺚ

ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ »ﺗﺜﻠﯿﺚ« را ﺑﻪزﺑﺎﻧﯽ ﺳﺎده ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ و ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﯿﻢ، ﻻزم اﺳﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ »ﻋﻠﻤﯽ« آن را ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺴﯿﺤﯽ اﺳﺖ و ﻣﺮﺟﻊ ﻧﻬﺎﯾﯽ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در »ﻋﻠﻤﯽ« اراﺋﻪ دﻫﯿﻢ. اﯾﻦﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﺼﻮص اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.

اﺻﻄﻼح »ﺗﺜﻠﯿﺚ« از ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺮﺑﯽ »ﺛﻼَﺛﻪَ« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ »ﺳﻪ« ﻣﯽآﯾﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﺗﺜﻠﯿﺚ ﯾﻌﻨﯽ »ﺳﻪ ﺑﺨﺶ ﮐﺮدن… ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﺳﻪﮔﺎﻧﮕﯽ )در اُﻟﻮﻫﯿﺖ( ﺷﺪن.«

در ﮐﺘﺎب ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﺗﺜﻠﯿﺚ آﻣﺪه، ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ؛ اﯾﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ، ﺗﺜﻠﯿﺚ را در ﺳﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎده، اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ: -1« ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﯾﮑﯽ؛ -2 ﭘﺪر، ﭘﺴﺮ، و روحاﻟﻘﺪس ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ و اﺑﺪي ﺧﺪا اﺳﺖ. -3 ﭘﺪر، ﭘﺴﺮ، و روحاﻟﻘﺪس ﻫﺮ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰي ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. « اﻣﺎ ﺧﺪاي ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﻌﻨﯽ

ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﭘﺪر ﯾﮏ ﺳﻮمِ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ﺧﺪاﺳﺖ، و ﭘﺴﺮ ﻧﯿﺰ ﯾﮏ ﺳﻮم و روحاﻟﻘﺪس ﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﻮم.

اﯾﻨﻬﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﺎده و درﺿﻤﻦ رﺳﻤﯽ آﻣﻮزه ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺗﻌﺎرﯾﻒ ﻓﻨﯽﺗﺮ ﮐﻪ از ﮐﺘﺎبﻫﺎي اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اﺧﺬ ﺷﺪه، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.

ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ را از ﮐﺘﺎب »اﻟﻬﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﯽ« ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﻌﺮف اﻋﺘﻘﺎدات »آرﻣﯿﻨﯿﻮﺳﯽ« از ﻓﺮﻗﻪ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب، ﺗﺜﻠﯿﺚ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ: »در اﻟﻬﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﯽ، اﺻﻄﻼح “ﺗﺜﻠﯿﺚ اﻗﺪس” ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﺪاي واﺣﺪ، ﺳﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﯾﺎ اﻗُﻨﻮمِ ﻣﺸﺨﺺ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻫﻢذات ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روحاﻟْﻘُﺪس ﻣﻌﺮوفاﻧﺪ. ﻣﺎ ﺧﺪاي واﺣﺪ را ﮐﻪ داراي ﺳﻪ اﻗﻨﻮم ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ آﺗﺎﻧﺎﺳﯿﻮس اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ: »ﻣﺎ ﺧﺪاي واﺣﺪ را ﮐﻪ داراي ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺜﻠﯿﺚ را ﮐﻪ داراي وﺣﺪت ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﯿﻢ. اﻗﺎﻧﯿﻢ ﺛﻼﺛﻪ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ، وﻟﯽ ذات اﻟﻬﯽ را ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ. اﯾﻦ ﺳﻪ اﻗﻨﻮم ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ داراي اﺑﺪﯾﺖ و ﺗﺴﺎوي ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻪﻃﻮري ﮐﻪ ﻣﺎ وﺣﺪاﻧﯿﺖ ﮐﺎﻣﻞ را در ﺗﺜﻠﯿﺚ، و ﺗﺜﻠﯿﺚ ﮐﺎﻣﻞ را در وﺣﺪاﻧﯿﺖ ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﯿﻢ«.

ﺗﻌﺮﯾﻒ دﯾﮕﺮي را از ﮐﺘﺎب »ﺧﻼﺻﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺴﯿﺤﯽ« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺰرگ اﻟﻬﯿﺎت، ﻟﻮﺋﯿﺲ ﺑﺮﮐﻮف -1874) (1957 ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﻌﺮف اﻋﺘﻘﺎدات »ﮐﺎﻟﻮﯾﻨﯿﺴﺘﯽ« ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ )اﮐﺜﺮ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﭘﯿﺮو اﯾﻦ ﻧﻈﺎم ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ.( در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب، ﻋﻘﯿﺪت ﺗﺜﻠﯿﺚ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺒﯿﯿﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ: »ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮐﻪ واﺣﺪ اﺳﺖ، ﺑﻪﺻﻮرت ﺳﻪ ﺷﺨﺺ )ﯾﺎ اﻗﻨﻮم( وﺟﻮد دارد، ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس… اﯾﻦ ﺳﻪ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل، ﭼﻨﺎن ﻣﺎﻫﯿﺘﯽ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ وارد راﺑﻄﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﭘﺪر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﺪ و ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ، و ﻫﺮ دو ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ روحاﻟﻘﺪس را ﺻﺎدر ﮐﻨﻨﺪ. راز واﻗﻌﯽ ﺗﺜﻠﯿﺚ در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﺷﺨﺺﻫﺎ از ﺗﻤﺎﻣﯽ و ﮐﻞ ذات ﯾﺎ ﺟﻮﻫﺮ اﻟﻬﯽ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ، و اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺟﻮﻫﺮ اﻟﻬﯽ ﺧﺎرج و ﺟﺪا از اﯾﻦ ﺷﺨﺺﻫﺎ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻧﺪارد. اﯾﻦ ﺳﻪ در ذات، ﯾﮑﯽ ﺗﺎﺑﻊ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ، ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ، ﻧﺨﺴﺖ ﭘﺪر ﻗﺮار دارد، دوم ﭘﺴﺮ، و ﺳﻮم روحاﻟﻘﺪس. اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ در ﻧﻘﺶﻫﺎي اﯾﺸﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. «

در ﮐﺘﺎب »اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات ﮐﻠﯿﺴﺎي ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ« ﻧﯿﺰ ﺗﺜﻠﯿﺚ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺗﺒﯿﯿﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ: »اﺻﻞ ﺟﺰﻣﯽ ﺗﺜﻠﯿﺚ اﻗﺪس: ﺗﺜﻠﯿﺚْ واﺣﺪ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺪاي واﺣﺪ در ﺳﻪ ﺷﺨﺺ، ﯾﻌﻨﯽ »ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻫﻢذات.«

ﺷﺨﺺﻫﺎي اﻟﻬﯽ در اﻟﻮﻫﯿﺖ ﯾﮑﺘﺎ ﺷﺮﯾﮏ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از آﻧﻬﺎ، ﺧﺪاي ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ: “ﭘﺪر ﻫﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﺳﺖ، و ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ، و ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ در ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺧﻮد، ﯾﮏ ﺧﺪاي واﺣﺪ”. ﻫﺮ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻫﻤﯿﻦ واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ذات، ﺟﻮﻫﺮ، ﯾﺎ ﻣﺎﻫﯿﺖ اﻟﻬﯽ. «

ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺳﺎده

ﺑﻪﻋﺒﺎرﺗﯽ ﺳﺎده، ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺪاي واﺣﺪ ﻋﻘﯿﺪه دارد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﺪاي واﺣﺪ در درون ﺧﻮد داراي ﺳﻪ »ﺷﺨﺺ« ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ )ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ( و روحاﻟﻘﺪس. اﯾﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻧﺪازه »ﺧﺪا« ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻫﯿﭽﯿﮏ از دﯾﮕﺮي »ﺑﯿﺸﺘﺮ« ﯾﺎ »ﮐﻤﺘﺮ« ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ، »ﺳﻪ ﺧﺪا« را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﺧﺪاي واﺣﺪ را.

درﺿﻤﻦ، ﻫﺮ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ، ﺑﺮاي ﺧﻮد وﺟﻮدي ﻣﺴﺘﻘﻞ اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ »ﭘﺪر« ﻧﻪ ﭘﺴﺮ اﺳﺖ و ﻧﻪ روحاﻟﻘﺪس. »ﭘﺴﺮ« ﻧﯿﺰ ﻧﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ و ﻧﻪ روحاﻟﻘﺪس. »روحاﻟﻘﺪس« ﻧﯿﺰ ﻧﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ و ﻧﻪ ﭘﺴﺮ.

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺬﮐﺮ داد ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر از ﺗﺜﻠﯿﺚ اﯾﻦ »ﻧﯿﺴﺖ« ﮐﻪ ﺧﺪا ﮔﺎه ﺧﻮد را ﺑﻪﺻﻮرت »ﭘﺪر« ﻣﺘﺠﻠﯽ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ، ﮔﺎه ﺑﻪﺻﻮرت »ﭘﺴﺮ« و ﮔﺎه ﺑﻪﺻﻮرت روحاﻟﻘﺪس.

ﮐﺎر ﻫﺮ »ﺷﺨﺺ« در ﺗﺜﻠﯿﺚ

در ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﻘﺪس، ﻫﺮ ﯾﮏ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ، ﮐﺎر و ﻧﻘﺶ ﺧﺎﺻﯽ را اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺧﺪاي ﭘﺪر »واﻟﺪ« اﺳﺖ؛ »ﭘﺴﺮ« ﻣﻮﻟﻮد اوﺳﺖ. ﭘﺴﺮ از ازﻟﯿﺖ از ﭘﺪر ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ.

در آﻓﺮﯾﻨﺶ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ، ﺧﺪاي ﭘﺪر »ﻃﺮاح« ﺑﻮد، ﭘﺴﺮ »ﻣﺠﺮي ﻃﺮح«، و روحاﻟﻘﺪس »ﺿﺎﻣﻦ ﺑﻘﺎ« ﯾﺎ ﮔﺮداﻧﻨﺪه ﻃﺮحِ اﺟﺮا ﺷﺪه ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻃﺮح را ﭘﺪر رﯾﺨﺖ؛ ﭘﺴﺮش ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻦ ﻃﺮح را ﺑﻪﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا در آورد؛ و روحاﻟﻘﺪس ﺣﺎﻓﻆ ﺟﻬﺎن ﺧﻠﻘﺖ و ﺿﺎﻣﻦ ﺑﻘﺎي آن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.

در اﻣﺮ ﻧﺠﺎت ﺑﺸﺮ، ﻃﺮح را ﺑﺎز ﭘﺪر رﯾﺨﺖ؛ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن آن را ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ اﺟﺮا ﮔﺬاﺷﺖ؛ و اﯾﻨﮏ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺠﺎت را در دل اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪﻋﻤﻞ ﻣﯽآورد.

ﯾﮑﯽ دو ﻣﺜﺎل

ﺑﺮاي روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﻮﺿﻮع، ﯾﮑﯽ دو ﻣﺜﺎل ﻣﯽآورﯾﻢ. ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺜﻞَ ﻫﺴﺘﻨﺪ و در ﻣﺜﻞ ﻧﯿﺰ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻦ ﻣﺜﻞﻫﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﻧﺎﻗﺼﻨﺪ و ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ را ادا ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ. درﺿﻤﻦ، ﺟﺰﺋﯿﺎت ﻣﺜﻞﻫﺎ اﻟﺰاﻣﺎً رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪارد.

ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮاده »ﯾﻮﺳﻔﯽ« ﻣﺘﺸﮑﻞ از ﺳﻪ ﻋﻀﻮ اﺳﺖ، آﻗﺎي ﯾﻮﺳﻔﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ، و ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ و ﺳﻌﯿﺪ ﮐﻪ دو ﭘﺴﺮ او ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﺰان »ﯾﻮﺳﻔﯽ« ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر »ﯾﻮﺳﻔﯽ« اﺳﺖ ﮐﻪ آﻗﺎي ﯾﻮﺳﻔﯽ و ﺳﻌﯿﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ و ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ. او از ﻫﻤﺎن »ذات« ﭘﺪرش و ﺑﺮادرش ﺳﻌﯿﺪ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ، و ﻧﯿﺰ از ﻫﻤﺎن اﻗﺘﺪار. ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را دﯾﺪ، اﻧﮕﺎر ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻮﺳﻔﯽ را دﯾﺪه اﺳﺖ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ »ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻮﺳﻔﯽ« ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. اﻣﺎ ﻓﻘﻂ »ﯾﮏ« ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻮﺳﻔﯽ وﺟﻮد دارد!

ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺸﻮري را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ. اﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺘﺸﮑﻞ از ﯾﮏ رﺋﯿﺲ ﻣﻤﻠﮑﺖ اﺳﺖ و ﭼﻨﺪ وزﯾﺮ. آﯾﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ را ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ، ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ واﺣﺪ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻧﻪ! درﺿﻤﻦ، اﮔﺮ اﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺸﻮر دﯾﮕﺮي ﻣﺬاﮐﺮه ﮐﻨﺪ، آﯾﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻋﻀﺎي ﺣﮑﻮﻣﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﺑﻪ آن ﮐﺸﻮر ﻣﯽروﻧﺪ؟ ﻧﻪ! ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮑﯽ را از ﻣﯿﺎن ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﺑﻪ آن ﮐﺸﻮر ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ آن ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ آن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ.

و اﯾﻦ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻟﻮﻫﯿﺖ رخ داد. ﺧﺪاي ﯾﮑﺘﺎ اراده ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﮐﺮه ﺧﺎﮐﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ. اﻣﺎ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺗﻤﺎﻣﯽ »ﺣﮑﻮﻣﺖ« ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ. »ﻣﺠﺮي ﻃﺮح« ﯾﻌﻨﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ، ﭘﺴﺮ ﺧﺪا، اﻧﺴﺎن ﺷﺪ و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ آﻣﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ »ﺧﺪا« ﺑﻮد، او ﻧﯿﺰ »ﺑﻮد.« ﻫﺮ ﮐﻪ او را دﯾﺪ، ﺧﺪا را دﯾﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ او ﮔﻔﺖ، ﺳﺨﻦ ﺧﺪا ﺑﻮد. ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﯾﻤﺎن آورد، ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻤﺎن آورد. او ذات ﺧﺪا ﺑﻮد. او ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد!

ﭼﻨﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ و ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻏﻠﻂ

ﺑﺮﺧﯽ، ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺜﻠﯿﺚ را ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﻨﺪ و آن را ﻗﺎﺑﻞ درك ﺑﺴﺎزﻧﺪ، دﺳﺖ ﺑﻪ اراﺋﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت، ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ، ﺗﻤﺜﯿﻞﻫﺎ ﻣﯽزﻧﻨﺪ. ذﯾﻼً ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد از اﯾﻦ ﺗﻤﺜﯿﻞﻫﺎي ﻏﻠﻂ را ﻣﻮرد اﺷﺎره ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﯿﻢ.

ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻣﺜﻠﺚ

ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﮫ ﻣﺜﻠﺚ دارای ﺳﮫ ﺿﻠﻊ اﺳﺖ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﺳﮫ ﺿﻠﻊ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎً ﯾﮏ ﻣﺜﻠﺚ واﺣﺪ را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدھﻨﺪ، ﺧﺪا ﻧﯿﺰ از ﺳﮫ ﺷﺨﺺ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه ﮐﮫ ﺑﺎ ھﻢ ﯾﮏ ﺧﺪای واﺣﺪ را ﺑﻮﺟﻮد ﻣﯽآورﻧﺪ. در وھﻠﮫ اول، اﯾﻦ ﻣﺜﺎل ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﮫﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﮐﮫ از ﺗﺜﻠﯿﺚ ﺑﮫدﺳﺖ دادﯾﻢ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ. در ﻣﺜﻠﺚ، ھﺮ ﺿﻠﻊ ﺑﮫﺧﻮدی ﺧﻮد ﻓﻘﻂ ﯾﮏ “ﺿﻠﻊ” اﺳﺖ، ﻧﮫ ﯾﮏ ﻣﺜﻠﺚ. اﻣﺎ در ﺗﺜﻠﯿﺚ، ھﺮ ﺷﺨﺺ )ﭘﺪر ﯾﺎ ﭘﺴﺮ ﯾﺎ روحاﻟﻘﺪس( ﺑﮫ ﺗﻨﮭﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻼً ذات اﻟﮭﯽ دارﻧﺪ و ﺑﺎ دو ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮ از ﻧﻈﺮ ذات اﻟﻮھﯽ و اﺑﺪﯾﺖ ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ. ﻣﺎ در واﻗﻊ، ﺳﮫ ﻣﺜﻠﺚ دارﯾﻢ ﮐﮫ روی ھﻢ ﯾﮏ ﻣﺜﻠﺚ را ﺑﻮﺟﻮد ﻣﯽآورﻧﺪ و اﯾﻦ ﯾﮏ راز اﺳﺖ.

ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻣﻮﻟﮑﻮل آب

ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﻮﻟﮑﻮل آب ﯾﻌﻨﯽ ھﺎش-دو-اوُ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮫ ﺳﮫ ﺻﻮرت ظﺎھﺮ ﺷﻮد، ﺑﮫﺻﻮرت آب، ﺑﮫﺻﻮرت ﺑﺨﺎر، و ﺑﮫﺻﻮرت ﯾﺦ. اﻣﺎ در ھﺮ ﺳﮫ ﺻﻮرت، ھﻤﺎن ﯾﮏ ﻣﻮﻟﮑﻮل وﺟﻮد دارد. و ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ طﺒﻖ ﺻﻼحدﯾﺪ ﺧﻮد، ﺧﻮد را ﺑﮫﺻﻮرتھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدھﺪ. اﯾﻦ ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ، زﯾﺮا در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﯾﮏ ﻣﻮﻟﮑﻮل واﺣﺪ دارﯾﻢ ﮐﮫ “ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ” ﺑﮫﺻﻮرتھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ظﺎھﺮ ﻣﯽﺷﻮد. آب ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﮫ ﺑﺨﺎر ﯾﺎ ﯾﺦ ﺷﻮد، ﯾﺦ و ﺑﺨﺎر ﻧﯿﺰ ھﻤﯿﻨﻄﻮر. اﻣﺎ در ﺗﺜﻠﯿﺚ، ﭘﺪر ھﯿﭽﮕﺎه ﺑﮫﺻﻮرت ﭘﺴﺮ ظﺎھﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد، ﭘﺴﺮ ﻧﯿﺰ ھﺮﮔﺰ ﺑﮫﺻﻮرت ﭘﺪر ظﺎھﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد، و روحاﻟﻘﺪس ﻧﯿﺰ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ. اﯾﻦ ﺳﮫ ﺷﺨﺺ ھﯿﭽﮕﺎه ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﮫ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ.

درﺿﻤﻦ، ﺧﺪا “ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﺮاﯾﻂ” ھﯿﭽﮕﺎه ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ و ﺻﻮرت ﻧﻤﯽدھﺪ و ﺳﮫ ﺷﺨﺺ اﻟﻮھﯽ در ﺗﺜﻠﯿﺚ ھﻤﻮاره ھﻮﯾﺖ ذاﺗﯽ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.

ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ

ﺑﻌﻀﯽ دﯾﮕﺮ ھﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺨﻢﻣﺮغ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﮫ ﺗﺨﻢﻣﺮغ از زرده و ﺳﻔﯿﺪه و ﭘﻮﺳﺘﮫ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه، اﻣﺎ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﯾﮏ ﺗﺨﻢﻣﺮغ اﺳﺖ. و ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﺗﺜﻠﯿﺚ ھﻢ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺻﻮرت اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ. در ﺗﺨﻢﻣﺮغ، زرده ﺗﺨﻢﻣﺮغ ﻧﯿﺴﺖ، ﺳﻔﯿﺪه و ﭘﻮﺳﺘﮫ ھﻢ ﺗﺨﻢﻣﺮغ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. اﻣﺎ در ﺗﺜﻠﯿﺚ، ھﺮ ﯾﮏ از ﺳﮫ ﺷﺨﺺ، ﺑﮫﺗﻨﮭﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺪا اﺳﺖ. در واﻗﻊ ﻣﺎ ﺳﮫ ﺗﺨﻢﻣﺮغ دارﯾﻢ ﮐﮫ ﺑﮫﮔﻮﻧﮫای ﮐﮫ ﺑﺮای ﺑﺸﺮ رازﮔﻮﻧﮫ اﺳﺖ، ﯾﮏ ﺗﺨﻢﻣﺮغ واﺣﺪ را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدھﻨﺪ.

ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻧﻘﺶﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ دارد

ﻋﺪهای ﻧﯿﺰ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺜﻼً ﻧﺎدر ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد ﭘﺪر اﺳﺖ و ﺑﺮای ﭘﺪر ﺧﻮد ﭘﺴﺮ اﺳﺖ و ﺑﺮای ھﻤﺴﺮ ﺧﻮد، ﺷﻮھﺮ، و او در “ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ” ﻧﻘﺶھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻟﺬا ﺳﮫ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻧﯿﺰ ھﻤﯿﻨﻄﻮر ھﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﮐﺎﻣﻼً اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ. ﻧﺎدر ﯾﮏ ﺷﺨﺺ واﺣﺪ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺮای اﻓﺮاد ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﻘﻂ “ﻧﻘﺶھﺎی” ﻣﺨﺘﻠﻒ و رواﺑﻂ ﻣﺘﻔﺎوت دارد. در ﺣﺎﻟﯿﮑﮫ در ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﺎ واﻗﻌﺎً ﺳﮫ ﺷﺨﺺ دارﯾﻢ. اﯾﻦ ﺳﮫ ﺷﺨﺺ ھﺮ ﯾﮏ ﻧﻘﺶ ﺧﺎص ﺧﻮد را دارﻧﺪ. ﺧﺪا در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺘﻔﺎوت ﻧﻘﺶھﺎی ﻣﺘﻔﺎوت اﯾﻔﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﺧﺪای واﺣﺪ از ﺳﮫ ﺷﺨﺺ اﻟﻮھﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه ﮐﮫ ھﺮ ﯾﮏ ﻧﻘﺶ ﺧﺎص ﺧﻮد را دارﻧﺪ.

آﯾﺎ ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﻗﺎﺑﻞ درك اﺳﺖ؟

ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﻢ، و آن اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﺨﻠﻮﻗﯿﻢ و ﻣﺨﻠﻮق ﻃﺒﻌﺎً ﻗﺎدر ﺑﻪ ادراك ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﺷﻌﻮر و ادراك ﻣﺎ از ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻤﺎن، ﺑﻪواﺳﻄﻪ ﯾﮏ ارﮔﺎن 400ر1 ﮔﺮﻣﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد ﮐﻪ آن را ﻣﻐﺰ ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ. آﯾﺎ درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ اﯾﻦ ارﮔﺎن ﮐﻮﭼﮏ ﺧﺎﻟﻖ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﯽ ﺧﻮد را ادراك ﮐﻨﺪ و ﺑﺮ او ﺷﻌﻮر و وﻗﻮف ﺑﯿﺎﺑﺪ؟

ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ: ﺟﺎﻧﺪاران از ﻧﻈﺮ ﺷﻌﻮر و ادراك ﺑﻪ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﺎ درك ﻣﺤﺪود ﻗﺎدر ﺑﻪ ادراك اﻣﻮري ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺑﺎ درﮐﯽ ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮ ادراك ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺜﻼً ادراك ﯾﮏ ﻣﮕﺲ از ﻣﺤﯿﻂ ﺧﻮد ﺑﺎ ادراك ﺳﮓ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. اﻧﺴﺎن در ﻣﯿﺎن ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﺳﻄﺢ و ﻗﺪرت ادراك را دارد. ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل، در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮐﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، درك اﻧﺴﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺪود اﺳﺖ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا. اﯾﻦ اﻣﺮ ﺣﺘﯽ در ﻣﯿﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺻﺎدق اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺧﺮدﺳﺎل، ﻗﺎدر در درك اﻣﻮري ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻن ادراك ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. و اﻣﺮوزه، آن اﻧﺴﺎن ﺑﺰرﮔﺴﺎل و ﺑﺎﻟﻎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﺪارج ﻋﻠﻤﯽ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ، اذﻋﺎن ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺴﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪهﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﻪﻋﺒﺎرﺗﯽ دﯾﮕﺮ، اﻧﺴﺎن ﺣﺘﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪ درك ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺨﻠﻮق ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ درك وﺟﻮد ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد!

ﻟﺬا اﮔﺮ ﺗﺜﻠﯿﺚ ﮔﺎه ﺳﺆالﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﯾﺎ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺟﺎي ﺗﻌﺠﺐ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﺮا ﮐﻪ ذات ﺧﺪا را ﮐﺪام ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ درك ﮐﻨﺪ؟ ﺗﺜﻠﯿﺚ ﺑﻪراﺳﺘﯽ ﯾﮏ راز اﺳﺖ. آن را ﺑﺎﯾﺪ آﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﮐﻼﻣﺶ ﻣﮑﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ.

ﻓﺼﻞ ٩

ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﺗﻌﻤﯿﺪﻭﺭﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ

 

 

 

ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻪ ﭘﺎراﮔﺮاف ﻃﻮﻻﻧﯽ در اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﺪا و ﺗﺜﻠﯿﺚ اﺧﺘﺼﺎص ﯾﺎﻓﺖ، ﯾﮏ ﭘﺎراﮔﺮاف آﺧﺮ ﺑﻪ ﺳﻪ اﻋﺘﻘﺎد دﯾﮕﺮ اﺧﺘﺼﺎص ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ، ﯾﻌﻨﯽ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺪ، و ﺑﻪ رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﮐﻪ ﯾﮑﺘﺎ، ﻣﻘﺪس، ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ و رﺳﻮﻟﯽ اﺳﺖ. و اﻋﺘﻘﺎد دارم ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺑﺮاي آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن. ﻣﻦ رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﻣﺮدﮔﺎن و زﻧﺪﮔﯽ ﺟﻬﺎن آﯾﻨﺪه را در اﻧﺘﻈﺎرم. آﻣﯿﻦ.«. در اﯾﻦ ﻓﺼﻞ، ﺑﻪاﺧﺘﺼﺎر ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﺳﻪ آﻣﻮزه ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭘﺮداﺧﺖ.

ﮐﻠﯿﺴﺎ

 

»ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﺪﻓﯽ ﺧﺎص ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪه  ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ  »اﮐﻠﯿﺴﯿﺎ« از ﮐﻠﻤﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ  »ﮐﻠﯿﺴﺎ« ﮐﻠﻤﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.« ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ ﺗﺠﻤﻊ اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﺷﺎره دارد. ﻫﺮ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻋﻀﻮ ﮐﻠﯿﺴﺎي ﻣﺴﯿﺢ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺪن او اﺳﺖ. ﻫﺪف ﺧﺪا از ﻧﺠﺎت اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﮏﺗﮏ اﻓﺮاد اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورﻧﺪ و ﺗﮏ ﻫﻢ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺪف او اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ از اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺗﺸﮑﯿﻞ ﮔﺮدد ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮد.

ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺎن ﺧﻮد را در راه ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻓﺪا ﮐﺮد )اﻓﺴﺴﯿﺎن .(27-25:5 رﺳﻮﻻن ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻬﺮي ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ، ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدادﻧﺪ. ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺘﯽ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه و ﮐﺎﻫﻨﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻨﺪ؛ ﺷﻤﺎ اﻣﺘﯽ ﻣﻘﺪس و ﻗﻮﻣﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﻀﺎﯾﻞ او را اﻋﻼم ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را از ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﯿﺮتاﻧﮕﯿﺰ ﺧﻮد ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ. ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﻗﻮﻣﯽ ﻧﺒﻮدﯾﺪ، اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﻗﻮم ﺧﺪاﯾﯿﺪ«. )اول ﭘﻄﺮس .(10-9:2

ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ

ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﮐﻠﯿﺴﺎ را ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ. ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺑﺪن اﺳﺖ و ﻓﺮد ﻓﺮد ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﻧﺪاﻣﻬﺎي اﯾﻦ ﺑﺪن ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺸﺮﯾﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺮاي ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪدﺳﺖ داد. ﻫﻤﻪ اﻧﺪاﻣﻬﺎ و اﻋﻀﺎي ﺑﺪن اﻧﺴﺎن ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺳﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. در ﺿﻤﻦ، ﻣﯿﺎن اﻋﻀﺎي ﺑﺪن اﻧﺴﺎن ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ وﺟﻮد دارد. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﮑﺎري ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ اراده ﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﺑﭙﺬﯾﺮد. ﻫﺮ ﻋﻀﻮي از ﺑﺪن اﻧﺴﺎن وﻇﯿﻔﻪ ﺧﺎﺻﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﺪون آن، رﻓﺎه و ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺪن ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻧﻤﯽﮔﺮدد. ﺑﻪﻋﻼوه، اﮔﺮ ﻋﻀﻮي ﺑﯿﻤﺎر ﯾﺎ دردﻣﻨﺪ ﮔﺮدد، ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎي ﺑﺪن ﺑﺎ او رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ.

ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ اﺳﺖ. ﻫﺮ اﯾﻤﺎﻧﺪاري در ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ وﻇﯿﻔﻪاي دارد )ﺧﺪﻣﺎت، ﻋﻄﺎﯾﺎ، و ﻏﯿﺮه.( ﻫﯿﭻ ﻋﻀﻮي ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﻫﺮ ﻋﻀﻮي ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ اﻋﻀﺎ ﻫﻤﮑﺎري ﮐﻨﺪ ﺗﺎ اراده ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ ﺳﺮ اﺳﺖ ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺪ.

در ﻋﺼﺮ ﻓﯿﺾ ﮐﻪ ﻣﺎ اﮐﻨﻮن در آن ﻗﺮار دارﯾﻢ، ﻣﺴﯿﺢ از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ.

وﻗﺘﯽ در دﻋﺎي رﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ »ﻣﻠﮑﻮت ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﺪ«، ﯾﮑﯽ از ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﮔﺴﺘﺮش ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ، زﯾﺮا ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﻠﮑﻮت ﯾﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻣﻠﻤﻮس ﺧﺪا ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ اﺳﺖ.

ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﻧﻮر و ﻧﻤﮏ ﺟﻬﺎن

ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻓﺮﻣﻮد: »ﺷﻤﺎ ﻧﻤﮏ ﺟﻬﺎﻧﯿﺪ… ﺷﻤﺎ ﻧﻮر ﺟﻬﺎﻧﯿﺪ«. )ﻣﺘﯽ .(14-13:5 اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻮرد ﻓﺮد ﻓﺮد اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺻﺪق ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻣﻮرد ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺻﺎدق اﺳﺖ. ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ، ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻄﺎﯾﺎ و ﺧﺪﻣﺎت را در ﺑﺮ دارد، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻮن ﻧﻤﮏ و ﻧﻮر ﺟﻬﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ. در روزﮔﺎر ﺑﺎﺳﺘﺎن، ﻧﻤﮏ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از ﮔﻨﺪﯾﺪﮔﯽ ﻣﻮاد ﻣﺼﺮﻓﯽ ﻓﺎﺳﺪﺷﺪﻧﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرﻓﺖ. ﻧﻮر ﻧﯿﺰ ﺗﺎرﯾﮑﯽ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ. ﺣﻀﻮر ﮐﻠﯿﺴﺎ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﻧﻤﮏ ﻣﺎﻧﻊ ﮔﻨﺪﯾﺪﮔﯽ و ﻓﺴﺎد ﺷﻮد، و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮر، ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﺮي را ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﺪ.

ﭘﻮﻟﺲ در رﺳﺎﻟﻪ اول ﺗﯿﻤﻮﺗﺎﺋﻮس 15:3 ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺳﺘﻮن و ﺑﻨﯿﺎد راﺳﺘﯽ اﺳﺖ. آﯾﺎ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ در آن ﻋﻀﻮ ﻫﺴﺘﯿﻢ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺳﺘﻮن و ﺑﻨﯿﺎد راﺳﺘﯽ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺖ؟

ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﻣﺤﻞ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و رﺷﺪ ﻣﺴﯿﺤﯽ

ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در اﻓﺴﺴﯿﺎن 16-11:4 ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺧﻮد ﺧﺎدﻣﯿﻨﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ دارﻧﺪ اﻋﻀﺎ را در ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ اﯾﻤﺎن رﺷﺪ دﻫﻨﺪ. رﺷﺪ روﺣﺎﻧﯽ ﻓﺮد اﯾﻤﺎﻧﺪار در ﺑﻄﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد. ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻓﻘﻂ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﺮي ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ رﺷﺪ و ﻧﻤﻮ ﮐﻨﺪ، ﻓﺮد ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻧﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎ در ﮐﻠﯿﺴﺎ، اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﯿﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ رﺷﺪ روﺣﺎﻧﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻧﯿﺰ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در رﺷﺪ دﯾﮕﺮان ﻣﺆﺛﺮ واﻗﻊ ﺷﻮد.

ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﻣﻌﺒﺪ روحاﻟﻘﺪس

ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎﺷﮕﺎه و ﻣﺤﻞ ﺗﺠﻤﻊ اﻋﻀﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻘﺪس اﺳﺖ، زﯾﺮا روحاﻟﻘﺪس در آن ﺳﮑﻮﻧﺖ دارد و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻣﺖ ﮐﻠﯿﺴﺎ را ﻧﮕﺎه ﻧﺪارد، ﺑﻪ ﺧﻮد روحاﻟﻘﺪس ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺧﺪا او را ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻣﯽﺷﻤﺎرد )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(17-16:3 ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ »ﻣﻘﺪس« اﺳﺖ.

ﮐﻠﯿﺴﺎ ﯾﮑﺘﺎ و ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ اﺳﺖ

ﮐﻠﯿﺴﺎ در دو ﻣﻔﻬﻮم وﺟﻮد دارد، ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺟﻬﺎﻧﯽ و ﮐﻠﯿﺴﺎي ﻣﺤﻠﯽ. ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران در ﻫﺮ دورهاي از زﻣﺎن، در ﻫﺮ ﻣﮑﺎﻧﯽ، و از ﻫﺮ ﻓﺮﻗﻪاي ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻠﯿﺴﺎي ﻣﺤﻠﯽ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮد ﻓﺮد اﯾﻤﺎﻧﺪاران در آن ﺑﺮاي ﻋﺒﺎدت ﮔﺮد ﻣﯽآﯾﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم، ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺟﻬﺎﻧﯽ ﯾﮑﺘﺎ اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.

درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺷﺎﻫﺪ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ، اﻣﺎ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎ در اﺻﻮل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاﻓﻖ دارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﭘﻮﻟﺲ، ﯾﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ، ﯾﮏ اﯾﻤﺎن، و ﯾﮏ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﻫﺴﺖ )اﻓﺴﺴﯿﺎن .(6-3:4 ﺗﻔﺎوت ﺑﯿﺸﺘﺮ در روش اداره »ﯾﮑﺘﺎ و ﺑﻪواﻗﻊ ﻣﯽﺗﻮان ﻫﻤﺼﺪا ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﮐﻠﯿﺴﺎ و ﺑﻌﻀﯽ از اﻋﺘﻘﺎدات ﻓﺮﻋﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ« اﺳﺖ.

ﮐﻠﯿﺴﺎ رﺳﻮﻟﯽ اﺳﺖ

ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ رﺳﻮﻻن ﺑﻨﯿﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ. اﯾﺸﺎن ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮐﺘﺎب ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ را ﺑﻪودﯾﻌﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ »رﺳﻮﻟﯽ« اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ رﺳﻮﻻن اﺳﺖ )اﻓﺴﺴﯿﺎن .(20:2

ﺗﻌﻤﯿﺪ

ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺑﻪﻣﻨﺰﻟﻪ آﯾﯿﻦ ورود ﺑﻪ »ﻓﺮو رﻓﺘﻦ« میباشد. ﮐﻠﻤﻪاي ﮐﻪ در ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮاي ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺑﻪﮐﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ و ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ زن و ﻣﺮد ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ دل ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ و در آﺧﺮ ﻃﯽ ﻣﺮاﺳﻤﯽ در ﮐﻠﯿﺴﺎ و در ﻣﺤﻀﺮ، ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﻮد را ﻋﻠﻨﯽ و رﺳﻤﯽ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ، اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ وﻗﺘﯽ اﯾﻤﺎن آورد، ﻃﯽ ﻣﺮاﺳﻢ و آﯾﯿﻦ ﺗﻌﻤﯿﺪ، ﺗﻌﻬﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﯿﺮوي از ﻣﺴﯿﺢ ﻋﻠﻨﯽ ﻣﯽﺳﺎزد و ﺑﺮ آن ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدﻫﺪ.

آﯾﯿﻦ ﺗﻌﻤﯿﺪ در ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ آﻧﻘﺪر اﻫﻤﯿﺖ دارد ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺑﺰرگ ﺧﻮد ﺑﻪ رﺳﻮﻻﻧﺶ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدم را ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎزﻧﺪ و اﯾﺸﺎن را ﺗﻌﻤﯿﺪ دﻫﻨﺪ. ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﻧﯿﺰ در روز ﭘﻨﻄﯿﮑﺎﺳﺖ ﺑﻪ داوﻃﻠﺒﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ )اﻋﻤﺎل .(38:2 اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ اﯾﻦ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ.

ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻌﻤﯿﺪ

ﻣﯿﺎن ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ در ﺧﺼﻮص ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻌﻤﯿﺪ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﻫﺴﺖ. ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ اﺳﺘﻨﺎد ﺑﻪ اﻋﻤﺎل 38:2، آن را وﺳﯿﻠﻪاي ﺑﺮاي ﮐﺴﺐ آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن ﯾﺎ اﻧﺘﻘﺎل ﻓﯿﺾ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﻨﺪ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﺳﺎده، ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﻘﺪر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﻓﯿﺾ ﺧﻮد را از ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺮﮔﺰاري اﯾﻦ آﯾﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎزد. ﺑﻌﻀﯽ دﯾﮕﺮ از ﻓﺮﻗﻪﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﻧﻤﺎد و ﺳﻤﺒﻞ اﺳﺖ و ﺑﻪﺧﻮدي ﺧﻮد ﮐﺎري اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﺪ.

ﺗﻌﻤﯿﺪ ﻧﻮزادان و ﺧﺮدﺳﺎﻻن

آن دﺳﺖ از ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻤﯿﺪ را وﺳﯿﻠﻪ اﻧﺘﻘﺎل ﻓﯿﺾ ﻣﯽداﻧﻨﺪ )ﮐﻠﯿﺴﺎي اﺳﻘﻔﯽ ﯾﺎ اﻧﮕﻠﯿﮑﻦ، ﮐﻠﯿﺴﺎي ﭘﺮزﺑﯿﺘﺮي ﯾﺎ اﻧﺠﯿﻞ، ﮐﻠﯿﺴﺎي ﻟﻮﺗﺮي و ﮐﻠﯿﺴﺎي ﻣﺘﻮدﯾﺴﺖ(، ﻧﻮزادان را ﺗﻌﻤﯿﺪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﯿﺾ ﺧﺪا از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل آﻧﺎن ﺷﻮد. ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻤﯿﺪ را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎد اﯾﻤﺎن و ﻧﺠﺎت ﻣﯽداﻧﻨﺪ )ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﺑﺎﭘﺘﯿﺴﺖ، ﭘﻨﻄﯿﮑﺎﺳﺘﯽ، و ﮐﺮﯾﺰﻣﺎﺗﯿﮏ(، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺗﻌﻤﯿﺪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ درك رﺳﯿﺪه و ﺑﺎ اراده آزاد ﺧﻮد، ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن آورده ﺑﺎﺷﻨﺪ.

روش ﺗﻌﻤﯿﺪ

در ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ آﺷﮑﺎرا آﻣﺪه ﮐﻪ ﺗﻌﻤﯿﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﺮو رﻓﺘﻦ در آب اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪه اﺳﺖ. ﮔﺮﭼﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺣﮑﻢ ﺻﺮﯾﺤﯽ داده ﻧﺸﺪه، اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ در آن روزﮔﺎر ﭼﻨﯿﻦ رﺳﻤﯽ ﻣﺘﺪاول ﺑﻮده اﺳﺖ. اﻣﺎ از اواﺧﺮ ﻋﻬﺪ رﺳﻮﻻن، ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﮐﺘﺎب »دﯾﺪاﮐﻪ« )اواﺧﺮ ﺳﺪه اول ﻣﯿﻼدي(، ﻣﺘﺪاول ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آب ﮐﻤﯿﺎب ﺑﻮد، ﺑﺎ رﯾﺨﺘﻦ آب، ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ، ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس، ﺗﻌﻤﯿﺪ دﻫﻨﺪ. اﻣﺮوزه ﺑﺴﯿﺎري از ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ روش را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.

ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺎ

ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻓﺮد ﺗﺎﺑﻊ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ و در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﻌﺼﺐ ﺑﻪﺧﺮج ﻧﺪﻫﺪ و دﯾﮕﺮان را ﮐﻪ ﻧﻈﺮي ﻣﺘﻔﺎوت دارﻧﺪ ﻣﺤﮑﻮم ﻧﺴﺎزد.

روز ﻗﯿﺎﻣﺖ

ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ، ﺣﯿﺎت اﻧﺴﺎن ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﺳﻨﺘﯽ روح ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ. ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﯾﻤﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﺸﻢ ﻓﺮو ﺑﺒﻨﺪد، ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد )ﻓﯿﻠﯿﭙﯿﺎن .(23:1

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، ﭘﯿﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ روح ﺻﺎﻟﺤﺎن ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﺧﺮﻣﯽ ﻣﯽرود و روح ﻇﺎﻟﻤﺎن ﺑﺎ ﻣﮑﺎن ﻋﺬاب )ر.ك. ﺣﮑﺎﯾﺖ اﯾﻠﻌﺎزر ﻓﻘﯿﺮ و ﻣﺮد ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ در ﻟﻮﻗﺎ .(31-19:16

اﻣﺎ اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ. روز ﻗﯿﺎﻣﺘﯽ در ﭘﯿﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن، ﻣﺮدﮔﺎن زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺪﻧﯽ ﺗﺎزه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ. ﻋﺎدﻻن وارد ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﻇﺎﻟﻤﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ. ﺑﻬﺸﺖ و ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدﮔﺎن ﻗﯿﺎم ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺎ ﺑﺪن ﺟﺪﯾﺪي ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ، ﺟﻼلﯾﺎﻓﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ارﺗﺒﺎط ﺑﺪن ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﺪن ﻗﯿﺎمﮐﺮده را ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﺗﺨﻢ ﮔﯿﺎه ﺑﺎ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ از آن ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽآﯾﺪ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻇﺎﻫﺮي وﺟﻮد ﻧﺪارد، اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ دارﻧﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن .(38-36:15 ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن 9:2 ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ، اﯾﻨﻬﺎ اﻣﻮري اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در ﻣﺨﯿﻠﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﺪ.

در ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺿﺮوري اﺳﺖ ﺗﺬﮐﺮ دﻫﯿﻢ ﮐﻪ در ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ، ﺧﺼﻮﺻﺎً ﻣﻮﺿﻮع ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻫﺰارﺳﺎﻟﻪ ﻣﺴﯿﺢ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﻢ، زﯾﺮا ﯾﻮﺣﻨﺎ از زﺑﺎﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺗﻤﺜﯿﻠﯽ ﯾﺎ ﺑﻪاﺻﻄﻼح ﻓﻨﯽ، ﺟﻨﺒﻪاي ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاي دارد.

ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﻻزم اﺳﺖ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﮐﻨﻮن ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻫﻤﺼﺪا ﺷﺪه، ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ: »ﻣﺎ اﻫﻞ آﺳﻤﺎﻧﯿﻢ و ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﺗﻤﺎم اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه، ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ، از آﻧﺠﺎ ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ. او ﺑﺎ ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﮐﻪ وي را ﻗﺎدر ﻣﯽﺳﺎزد ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد در آورد، ﺑﺪﻧﻬﺎي ﺣﻘﯿﺮ ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﺪن ﭘﺮﺟﻼل او در آﯾﺪ«. )ﻓﯿﻠﯿﭙﯿﺎن .(21-20:3

آرﻣﺎن رُﺷﺪی