یک واقعه

در گذشته، خدا بارها و از راههای گوناگون به واسطه پیامبران با پدران ما سخن گفت... عبرانیان 1:1

بودایی های ژاپن افسانه ای دارند که می گوید؛ در ایام قدیم، یعنی چهار ابدیت پیش، پادشاهی به نام آمیدا به کمال یک بودا رسید، اما نخواست که وارد نیروانایی که سزاوارش بود، بشود، مگر زمانی که تمام موجودات زنده نیز وارد آن بشوند. به عقیده ایشان، انسان هایی که به خاطر گناهان بسیار و تعلقات نمی توانند به بودائیت برسند، به واسطه شایستگی های این قربانی می توانند به آن برسند، به شرط آنکه این فرمول مقدس را تکرار کنند: «نامو آمیدا بودا بوتسو» (کاملاً به آمیدا بودا اعتقاد دارم).

خدا که بر بسیاری از ملت ها آرزوها و آمالی را الهام کرده است که در چنین افسانه هایی بیان شده اند، امید گناهکاران را بدل به واقعیتی در عیسی نموده است. معنی واقعی نام عیسی (در عبری: یشوعا) «نجات» است. کتاب مقدس مکرراً به ما اطمینان می دهد، هرکه نام او را بر زبان راند، نجات خواهد یافت. خدا می داند که ما در گناه زاده شده، در شرارت سرشته شده ایم و نمی توانیم خود را با اعمال مان نجات دهیم.

فداکاری که مسیح در جلجتا به انجام رساند، گناهکاران را نجات می دهد، به شرط آنکه نام او را بخوانند، زیراکه خواندن این نام از صمیم قلب، الهام خداست. با خواندن او انتظار پاسخ نداشته باشید، چراکه همان خواندن، خود پاسخ اوست.

یک کنسرت به دو چیز متفاوت یعنی یک پیانیست و یک پیانو نیاز ندارد، بلکه تنها مستلزم یک واقعه است: پیانیستی که پشت پیانو نشسته باشد. لذا در عمل ایمان نیز دو جزء وجود ندارد یعنی گناهکاری که می خواند و خداوندی که ترحم می نماید، بلکه این ترحم اوست که باعث می شود شما بخوانید. این نشانه پذیرش شماست. به آن ایمان داشته باشید تا زیست نمایید.

همچنین برای بودائیان نیز دعا کنید تا ایشان نامی را که در آن نجات است، بشناسند.

نظرها

نظر خود را به اشتراک بگذارید