انتهای آرزو

اما شما، دشمنان تان را محبت کنید و به آنها نیکی نمایید و بدون امید عوض، به ایشان قرض دهید، زیرا پاداش تان عظیم است و فرزندان آن متعال خواهید بود، چه او با ناسپاسان و بدکاران مهربان است. لوقا 35:6

یکی از بزرگترین زیبایی های کتاب مقدس این واقعیت است که دو آیه در آن وجود ندارد. پیش از هر چیز، در کتاب مقدس هیچ آیه ای وجود ندارد که در آن عیسی از کسی پرسیده باشد: «گناهان تو چه هستند؟ چه مقدار هستند؟ تحت چه شرایطی بودند؟ با چه کسی بودند؟ به من بگو که آیا گناهانت شامل گناهان قابل اغماض و اهانت های ناچیز می شد و یا جرایم بزرگ.»

در عوض کتاب مقدس به ما می گوید که عیسی از نزد شخصی به نزد شخصی دیگر رفته، می گفت: «آسوده خاطر باش پسرم، آسوده خاطر باش دخترم، گناهانت بخشیده شد.» بی آنکه از ایشان سؤال کند که گناهانشان چه بوده است. همچنین در مورد گذشته تان نیز سؤالی نمی کند.

دوم اینکه، هیچ موردی در کتاب مقدس وجود ندارد که طی آن کسی از عیسی پوزش یا بخشش بطلبد. بعد از شام آخر، همه رسولان به استثناء یوحنا، گریختند؛ پطرس او را انکار کرد. هنگامی که ایشان خداوند قیام کرده را ملاقات کردند، دلپسند می بود اگر ایشان می گفتند که «متأسفیم»، اما این کار را نکردند. این بدین خاطر بود که هرکه بر چهره عیسی می نگرد، در آن آنقدر فهم و محبت می بیند که از پیش مطمئن می شود که او «همه چیز را بخشیده است». مسیح خیلی بیش از خود خواهان نجات من است. او خیلی بیش از من آرزو دارد که به آسمان بروم. یک انسان باید خیلی سریع بدود تا از خدا دور شود زیراکه او با تمام برکاتش به دنبال وی روان است.

به این دو آیه ای که در کتاب مقدس نمی باشند، تکیه کنید. ایمان داشته باشید که او گناهان شما را علیه شما نگه نمی دارد و منتهای آرزوی او این است که شما را بیامرزد.

نظرها

نظر خود را به اشتراک بگذارید