هنر، حسود است

در برابر آنها سجده مکن و آنها را عبادت منما، زیرا من، یهوه خدای تو، خدایی غیورم که جزای تقصیرات پدران را به فرزندان و پشت سوم و چهارم آنان که مرا نفرت کنند، می رسانم. خروج 5:20

نقاش بزرگ، وان گوگ، هنگامی که بسیار بیمار بود، به برادرش چنین نوشت: «با خود عهد بسته ام که بیماری خود را هیچ بیانگارم. هنر حسود است و نمی خواهد که بیماری را به او ترجیح دهیم، لذا آن کاری را می کنم که او می خواهد. وقت زیادی از دست رفته است و دستانم سفید شده اند. افرادی مثل من اجازه ندارند، بیمار شوند یا حتی حرف بزنند. لذا تصمیم دارم که به طور منظم، از صبح تا شب نقاشی کنم.»

ما نیز خدایی داریم که همچون هنر حسود است. او نمی خواهد که ما از مشکلات، یأس ها، شکست ها و شرارت ها گریخته، به دامان پریشانی عصبی یا بیماری روانی پناه ببریم. مسیحیان اجازه ندارند به بهانه بیماری از انجام کار خود طفره بروند. بیماری روحانی نباید وجود داشته باشد.

مردی، میکل آنژ را که در حال تراشیدن مجسمه ای بود، نظاره می کرد. از او پرسید: «چه می کنی اگر چکشت بینی مجسمه را کمی بیش از حد لازم بتراشد؟»

میکل آنژ پاسخ داد: «چنین چیزی اتفاق نمی افتد!»

مرد با اصرار گفت: «فرض کنیم که این اتفاق بیفتد. آیا می توانی اشتباه را ترمیم کنی؟»

مجسمه تراش بار دیگر گفت: «این اتفاق نمی افتد!»

مرد نمی توانست درک کند و گفت: «اگر اتفاق افتاد، چه؟»

میکل آنژ با عصبانیت فریاد زد: «ساکت باش و مرا تنها بگذار! این اتفاق نمی افتد!»

«هرکه در وی {عیسی} ثابت است، گناه نمی کند.» (اول یوحنا 6:3)، بدین معنی که هرگز به خود اجازه نمی دهد که به خاطر گناه یا مشکلات، از هنر و دعوت خود دست بکشد. وی سلوک خود را در طریق خداوند ادامه می دهد. خداوند غیور است. وی عامداً نمی پذیرد و به ما اجازه نمی دهد که در گناه، اندوه یا تنبلی غوطه ور شویم.

نظرها

نظر خود را به اشتراک بگذارید